EL JUGADOR DE AJEDREZ

Hoxe foi presentado en Lugo, un libro escrito por unha lucense de nacemento, Olga Romay, filla dos amigos Manolo Romay e Olga Pereira.
A presentación fíxoa José de Cora xa que foi por indicación do pai da escritora dos primeiros que leu o orixinal fai unhos dez anos, e que polo que parece deu o seu plácet de calidade.
“El jugador de ajedrez” foi finalista do premio Torrente Ballester, é unha novela que se remonta a feitos reais que se desenrolan no Lugo, de principios do século XIV, nunha circunstancia histórica de que a cidade estaba excomungada por ter votado os dous bispos anteriores.
O protagonista real da historia Juan Martínez, que chega no ano 1.926 a Lugo, despois de comprar en Avignon, o título de bispo de Lugo, en primeira persoa, vai desgraoando a sociedade luguesa medieval, os seus enfrontamentos con demais membros da curia, co Arcebispo de Santiago, co Rei Alfonso XI, que finalmente o condea a morte sen que se acade a execución.
Corre paralelo a historia real, súa irmá María, que da outra visión completamente distinta da sociedade e do mundo medieval.
A autora segundo dixo considérase máis unha literata que unha historiadora, estando agora traballando nunha novela sobor de Pericles, e segundo di ten máis fontes e documentos que no Lugo do Século XIV

MATALOBOS SENTI_MENTAL_ISTA

O pasado xoves 20 de Decembro, na Galería Sargadelos, presentouse unha obra dun amigo, Manel Matalobos, compañeiro de moitas afeccións e de correrías futboleiras.
O libro entra dentro da etiqueta poesía Senti_MENTAL_ ista que lidera asemesmo o noso común amigo, Manuel Xesús Valcárcel, na editorial bubela, case adicada especialmente a este tipo de traballos literarios.
Recomendo que se lle vote unha ollada o Manifesto Sentimentalista que dende 1996 coa publicación de Animal Sentimental, Dialéctica Sentimental e Práctica Sentimental, polo seu valedor expuxo as súas ideas que Matalobos, sempre dende a súa poética trata de acomodarse.
O acto o que acudiu moita xente, estivo ademais de Manel e Xesús na mesa de presidencia, Xabier Rodríguez Barrio, que leu un traballo sobor da vida e obra de Matalobos, rematando cunha cita de algún poema que lle chamou a atención.
Conta Manel que os poemas naceron do cotián, xurdiron da vida diaria, das novas e das vivencias particulares de cada un e dunha leitura apresurada do libro efectivamente os versos saen espontaneamente sen freo nin censura.

O PAZO-LAGAR DE VILAXOAN

O luns andivemos polas Rías Baixas, demos una volta por Pedras Negras e decidimos que era un bo día para achegarnos O Lagar a comer, xa que dende a inauguración do verán non tiveramos ocasión de voltar e felicitar a Alfredo e a seu irmán polo proxecto de recuperación do Pazo familiar e a reapertura do famoso Restaurante.
Advírtironnos que a carta xa estaba moi reducida polo día que era e os pratos dispoñibles eran poucos.
Obsequiáronnos con un salpicón de mexillóns, que estaba ben rico e logo por unha banda un revolto aceptable e unha carrillada de tenrreira superior, con un tinto de Cueto, Rioxa.
Falamos de mais adiante facer unha comida máis ampla, e regaláronnos dun xardín antigo e espectacular, laranxas e mandarinas para marmelada.

O OUTUNO QUE SE FOI

Acaba de irse o outono, aquela estación ocre que todos lémbramos, o inicio do curso, a promesa de refacerse, as tardes cortas e as noites frescas. Remata de irse de novo outro outono, que non é ocre nin marelo, é seco, longo, fastío e sen auga.
Quen poderá outonar, poderán os arados outonar, aguantara a terra outro outono

A foto é feita polo menda en Riga este Outono

BO NADAL

O Nadal non é como as outras festas, felicitámonos con quén habitualmente non-o facemos, sorrimos a quén non nos apetece, incluso compartimos mesa con extranos, xa que somentes o facemos nestas datas, en troques cos amigos xa estamos todo o ano e debería ser cos que pasaramoss estas festas. Pero non o Nadal eche un compromiso, tes a obriga de pasalo ben, ou aparentar que o estas a pasar ben, que eres feliz.
Vaia pois polo Nadal que nos cambia, que nos inocula o virus da tolerancia e da paz, o mesmo, xaora, que desexo a todos.

A foto e dun pratiño de Sargadelos que agasallou o Progreso fai anos

DECLARACION DE COMPOSTELA

Os gobernos de Euskadi, Catalunya e Galiza rematan de firmar o que se denomina DECLARACION DE COMPOSTELA, que en esencia ven a reafirmar a singularidade das culturas das nacionalidades históricas asi como un acordo de iniciativas comúns na defensa da lingua propia.

Digo eu que servirá para algo, e non quedará nunha simple declaración de intencións.
Pero deberíamos pensar que a defensa da cultura e a súa valoración só se poder facer si existen e se teñen instrumentos políticos que a sosteñan. A min dame que os cataláns, que teñen unha industria e unha organización editorial impresionante, tanto en castelán como en catalán usan este tipo de documentos como ampliación do negocio, fidelización de posibles clientes e sobor de todo a amplicación dun mercado que a nosa lingua si a ten no ámbito galego-portugués, e si non baste somentes ollar que moita firma, pero cando se trata de asinar ou aprobar presupostos do Estado o partido do Conseller no Senado, vota en contra e a bon seguro que dos que veñen asinados hoxendía para Galicia, quitaránnolos e adxudicáranllos, como non, a sofrida e discriminada Catalunya.
Sen dúbida a partires de hoxe, cando nas Ramblas se escoite o camarero galego ningún se escaralle de risa polo seu acento e no metro de Bilbao se algunha avoa se dirixe o seu neto con un “Vas caer”, non se fagan comentarios sobor da cultura da muller.

En todo caso para cando un acordo bilateral co Goberno Portugués para normaliza-la lingua e a cultura irmán.

HIMNO GALEGO

Aínda que non foi exactamente un 8 de Decembro, senón que foi o día 20, hoxe faise un acto institucional en Cuba, por cumprirse 100 anos da estrea pública do Himno Galego.
O por aquel entón, inquedo Xosé Fontenla Leal, sempre baixo o pulo cultural da Real Academia Galega de la Habana, solicitoulle o poeta Curros Enriquez e o músico Castro Chané que fixeran unha peza para que servira de estandarte da institución recen creada, pero por unhas cousas ou por outras foi finalmente a composición de Pascual Veiga, publicada xa na Coruña no ano 1.980, sobor do poema escrito anos antes por Eduardo Pondal- na foto da marxe-, Os Pinos, a que aquel día 20 de Decembro se estreou pola Banda Municipal de La Habana, nunha homenaxe póstuma o músico para facerlle unha estatua no seu Mondoñedo natal.
Chamouse en principio Hino Rexional Galego, o que andando os anos se transformou no himno do pais, hoxe recoñecido no Estatuto de Galicia.
Existen algunhas dúbidas sobor da primeira vez que o himno se tocou en Galicia, pero o parecer foi o día 13 de Xaneiro de 1.913 en Pontevedra nunha homenaxe a Rosalía que se lle deu pola Sociedad Artística, e non como ata fai pouco se dicía que fora o Real Coro Toxos e Frores da Coruña no verán do 1.915, nun concerto benéfico, pero seña como seña o certo e que o pais ten un himno amplamente coñecido e respeitado.

POBRE MUNDO RICO

Rematan de aparecer unhos datos que persoalmente a min me parecen estremecedores en tanto que pode que o ano 2008, 700.000 galegos vivan por debaixo do umbral da pobreza, e dicir que non teñen para vivir 600 € mensuais.
Certamente cando andamos a facer cuestacións para países pobres, resulta que o 20% de nosoutros, escasamente ten para comer mensualmente.
Quero pensar que eses datos só valoran os ingresos que poden figurar oficiais nas terminais administrativas e aí non aparecen as aportacións os fogares que se achegan por as propias labores agrícolas xa que máis do 70% dos estadisticamente pobres viven no rural sin ingresos propios.
Si eso fora así o noso campo quédanlle tres telediarios, xa que non haberá xeracións novas que queiran adicarse os traballos agrícolas e gandeiros, e en pouco tempo teremos nos arrabaldos das cidades, si é que xa non empeza a habelos, concentracións de deseherdados na busca de algo que levarse a boca.

CENTENO E TRAPERO

Tanto un coma o outro eran dous xoves traballadores, que tiñan unha profesión difícil e perigosa, da que seguramente eles xa se tiñan decatado.
Atoparon a morte lonxe da súa terra.
Vaia por eles esta pequena homenaxe, non sin antes renegar de quén lles segou a vida

INFORME PISA

O parecer tivemos sorte de que accederamos o informe PISA, denantes de que fora cociñado polos técnicos do Ministerio de Educación do Goberno de España, como se dí agora.
E que é o informe PISA, pois moi someramente, é un estudo períodico entre escolares de 15 anos de todo o mundo no que se avalía o rendimento educativo, nas diferentes materias, primordialmente leitura, matemáticas e cencias (PIRLS 2006. Assessment Framework and Specifications).

Non hai demasiadas novidades entre os paises millor puntuados, aínda que si se nota que os hai que tomaron medidas e o mesmo tempo se asustaron dos índices que acadaban os seus escolares, por exemplo, Alemaña e Austria, e non se entende o fracaso de Suecia e Francia.

Xa no ano 2003, Finlandia, era o estado no que os seus escolares acadan millores índices de comprensión nas materias avaliadas, e España, despois de 15 anos segue a estar no lugar 31, entre paises que non invirten tanto en ensino e que nin por asomo teñen o noso nivel económico.

A cousa é que ca cantidade de plans de estudios que se están a implantar, modificar e reformar o longo deste quinquenio demóstranos que a educación que se esta a dar os xovéns non millora o seu rendimento nin o nivel de coñecementos se incrementa, polo que hai que busca-las causas,. tomar medidas e pedir responsabilidades.

Non quero entrar a valorar as mostras dos escolares galegos, xa que son igual de malas ou igual de boas que o resto dos das outra comunidades.

Só dicir que en Finlandia no ensino primario non é obligatoria a asistencia a clase, e para acceder os niveis superiores de estudos, compre acadar unha serie de coñecementos acreditados a traverso de probas, que aquí se evitan co acceso a colexios privados ou repetindo varias veces.

Falla, pois, profesionalidade nunhos, coñecemento noutros e responsabilidade nos que se escudan en que todo ven de anos atrás.

I ENCONTRO DE POESIA

Hoxe pola tarde rematou o primeiro encontro de poesía galega, que clausurou o noso flamante ministro de Cultura, Cesar Antonio Molina, que anda moi ben informado sobor Federico García Lorca.

O evento organizado polo Concello, que quere conmemorar o VII cabodano da declaración de Muralla como Patrimonio da Humanidade, brindou a unhos cantos poetas recitar os seus versos nun marco ata agora pouco dado a esos actos, como é o Salón de Actos do Pazo de San Marcos, cedido pola Diputación de Lugo.
Algún día alguén nos explicará, seguramente o periodista Ignacio Elguero, cal foi o sistema de selección dos invitados, ainda que seguramente o xustifica que a totalidade do encontro foi retransmitido por RADIO 3, e deberían estar os máis coñecidos. Cito a modo de curiosidade os lucenses, Claudio Rodríguez Fer, Luz Pozo Garza, Arcadio López Casanova, Dario Xohán Cabana e Miguel Anxo Fernán Vello.
Moi pobres debemos andar de artesáns da lírica cando só estiveron eles. Algún día e non tardará moito citaremos os que podían estar e non estiveron.

A MORTE NO TRABALLO

Un día con outro ollamo-las novas e sempre hai un accidente de traballo que costa a vida a unha persoa, e sempre persoas humildes e traballadores non cualificados.
Tódalas mortes son evitables.
Non pode suceder máis, que pola precarización dos contratos, as xornadas de traballo interminables, a falla de seguridade e coñecementos técnicos dos operarios que traballan con máquinas que lles poder supor a perdida da súa vida; nós non nos podemos quedar de brazos cruzados esperando outra morte, e outra, e outra, non.
Hai que pedir responsabilidades a quen a ten, en principio a Administración pola falla de control e inspección no traballo, e logo o empleador que non evita por en perigo de morte a fin e a postre un igual.
Tomemos conciencia e evitémolo, como sexa.

MALENI APROBADA

Se reprobar significa, suspender, quizabes nunca estivera máis xustificado a reprobación dun político, como a que na tarde de onte se tentou ca Ministra de Fomento.

O sucedido é que o BNG, optou por apoiar a quén fai tres anos chamara, o que todos sabemos o Plan Galicia, e sempre que nos visitou a pesares de non cansarse de repetir que os seus devanceiros foran galegos, en ningún momento amosou afecto nin apoio as demandas desta terra.
Cando esta ministra chegou o Goberno de Zapatero, por activa e por pasiva, José Blanco o primeiro, e tódolos que viñeron despois a pedi-lo voto os galegos nas xerais do 2004, prometeron manter unha discriminación positiva para con Galicia, que acababa de sufrir nas súas entrañas o desastre do Prestige, e o gran ZP, con Touriño no principios do movemento NUNCA MAIS, sempre aseguraron que Galicia ía ser tratada especialmente polo Goberno de Madrid.
Foi o desencanto xeral, cando na primeira visita que fai a ministra e ante a insistencia do personal, manifesta que o Plan Galicia foi un acto voluntarista pero que hai que atender outras necesidades máis importantes.
Lembrar o arreón que supuxo para Zapatero enfrontarse o Primeiro Plan Ibarreche nas Cortes o logo saír airoso da promesa que fixo os socialistas cataláns de que o Estatuto que saíra de alí, ía voltar indemne.
Apagando lumes por tódolos lados, o Noso País, ardendo por tódalas esquinas e Magdalena Álvarez que segue a sela ministra máis nefasta para Galicia dende que teñamos memoria.

O GRELO DE OURO 2007

O Sábado 24, tivo lugar un acto que tivo certa transcendencia na prensa galega, xa que se lle outorgara a LA VOZ DE GALICIA, o Grelo de Ouro 2007, e como sempre celebrouse un acto en San Domingos de Bonaval a entrega do galardón neste caso a Santiago Rei, o propietario do grupo de comunicación galego.
Asistimos unhos douscentos patróns da fundación “AMIGOS DE GALICIA”, antes O Grelo, e acompañaron a noso presidente, Suso Busto, José Luís Méndez, mandamáis de Caixagalicia, o Alcalde de Compostela, Sánchez Bugallo e o Vicepresidente da Xunta, o omnipresente Anxo Quíntana, así como o homenaxeado o que se lle impuxo O GRELO DE OURO de este ano.
Cada un dos da presidencia discursou, sobor da importancia do Grupo La Voz, e Santiago Rei, leu un texto en galego, no que agradeceu a homenaxe e manifestou o sentirse honrado de levalo no sucesivo.
Despois da ofrenda floral a Rosalía, Castelao, Asorei, Brañas e Don Ramón Cabanillas, ofreceunos un Concerto o Orfeón Terra Nosa, que nos quentou un pouco dentro do ambiente realmente fresco que tiña San Domingos.
Desprazámonos posteriormente a LOS ABETOS, onde foi o almorzo o que non asistiu Quíntana si o resto, e sobor das 6 da tarde cada un para súa casa, despois de colaborar nun acto social relevante para a Fundación AMIGOS DE GALICIA, de Suso Busto e Manuel Piñeiro.

AS MANS DO MEDO

O venres 23, presentouse oficialmente en Lugo, o último traballo de Miranda, As mans do Medo.
O acto que se celebrou no "Uxio Novoneyra" e xuntou a unhas ducias de lugueses, abriuno Manuel Bragado pola editorial, que deu dados biográficos e literarios de Miranda, acadando un interés e nivel intelectual máximo ca presencia do amigo ourensán Marcos Valcárcel, un dos persoaxes de actualidade na historiografía galega, en particular e na cultura en xeral, verbo a dixital, que fixo unha análise pormenorizada, para engarzar no tempo a novela fantástica, na que se encadra a última xeira de Pepe Miranda.
Aclarou que non era precisamente un libro xuvenil, aínda que leve esa etiqueta e foi diseccionando ca anuencia de Miranda a grande presencia na nosa literatura deste tipo de relatos. Dieste, Fole, Cunqueiro, palabras maiores nas nosas letras, e finalmente preguntounos en alto para que tamén respostara Miranda, sobor da pervivencia da novela de misterio, o desaparecer pouco a pouco o medio rural onde se desenrolou, ben a medio de lenda, a fantasía como orden literario.
Sen dúbida, Miranda, que naceu a carón da muralla, amosaranos o contrario.

O AERODROMO DE ROZAS

Fai días saíu unha nova relacionada co Aeródromo de Rozas, que coidei que ía dar máis xogo no trapeleo local, e xa que non escoito nada, teño que manifestar que A Cámara de Comercio, está en negociacións ca Dirección Xeral de Infraestructuras do Ministerio de Defensa, para afrontar unha remodelación da instalación con vistas, o parecer, a unha cesión os empresarios lugueses.
Se eso fora así, non habería problema, pero.... pero, xa sabemos como as xogamos aquí, primeiro establecemos un contacto informal, logo chega o compromiso e a cesión a intereses privados que buscarán rentabilidade mercantil ou comercial,a marxe dos colectivos e provinciais, sin pensar que esa infraestructura dependente actualmente do Estado e nun futuro non moi lonxano, cos grandes portos comerciais de A Coruña, Ferrol e San Cibrao, ser un lugar estratéxico e loxístico de neste momento non acerto a explicar, pero que todo se impediría se pasase a empresa privada.

Todos temos claro que Rozas non podería competir como aeroporto comercial e de pasaxeiros, pero debemos estar alerta de que unha instalación, que está perfectamente asentada, delimitada, con unha conformación ideal, segundo os técnicos e sobor de todo de propiedade e interés público, polo arte de birbiriloque se nos poida escapar.

CHAVEZ

Un amigo a quen quero moito mandoume dende o outro lado do mar esta foto que el pensa vai sela milllor do ano 2007.

Ainda que prometín nin siquer mencionar o tema de Chavez, a verdade é que está dando moito que falar o fenómeno venezolano.

Comentan que ten moitos problemas internos, pero naide duda de que será Xefe do Estado e Presidente do Goberno de Venezuela vitalicio, co que eso significa, non só para os nativos senón para os occidentales que dependemos de como un túzaro como este se levante tódolos días para ter o custe da vida máis caro.

POBREZA INFANTIL

Segundo un estudo da Secretaría Xeral de Benestar da Vicepresidencia, un cada cinco nenos de Galicia, vive nunca situación de desvantaxe social ou pobreza relativa.
Sorprende que dependendo da Vicepresidencia, do ínclito Anxo Quintana, e que onte día 20 de Novembro se despachou a favor de continuidade da Cidade da Cultura, afirmando que se seguirá no despilfarro para remata-la obra como un proxecto nacional, co que eso supón, non sei como no se lle cae a cara de vergoña aparecer hoxe a Secretaria de Benestar para dicir que no país hai pequenos que o están pasando mal.
Non quero recordar que hai pouco máis dun ano morreu un cativiño de fame en Ponteareas.

A CIDADE DA CULTURA

O Vicepresidente da Xunta, Anxo Quintana, detallou no Parlamento galego, na súa comparecencia na Comisión da Cidade da Cultura, o proxecto cultural que o departamento da conselleira nacionalista Ánxela Bugallo ten deseñado para a Cidade da Cultura. Quintana destacou que o complexo do Monte Gaiás é “un problema herdado” do anterior Goberno, pero deixou claro que os gobernantes teñen a responsabilidade de converter os problemas en oportunidades, e no caso da Cidade da Cultura explicou que isto pasa por “poñer a Cidade da Cultura ao servizo de Galiza como nación cultural”, ao servizo da nosa lingua e das manifestacións culturais e artísticas que nos son propias.

Un proxecto que Fraga tiña como un soño resulta que o noso Vicepresidente en aras da responsabilidade e a sabiendas de que Galicia, segue a ser obxetivo Un da Unión Europea e que non temos infraestructuras como para facela rentable, sen encomendarse a Deus nin o Diaño, na propia Comisión Parlamentaria onde o seu propio partido tentaba depurar responsabilidades políticas en ata penais, resulta que nos sae con que vai seguir adiante o choio. Estache boa a navalla.

A MULLER DO XUIZ

Debeche anda-la vida ben cara, cando a muller do Xuíz do 11-M, ten que publicar un libro que titula , La soledad del juzgador. Gómez Bermúdez y el 11-M.
Un que xa está un pouco farto de toda historia, na que hai tantos puntos que non se aclaran de verdade, agora sae Elisa Beni, periodista e xefa prensa do Tribunal Superior de Xustiza de Madrid e trátanos de aclarar a altísima misión que tiña o seu marido o enxuiza-los feitos que sucederon o fatídico 11 de Marzo de 2004.
Sempre deberá existir un motivo para publicar un libro, unha preocupación, un interés no autor que nos quere facer compartir, e me pregunto eu, cal e o propósito de muller do xuíz.
A min chéirame que é un apoio que necesita o Maxistrado para xustificar algún matiz que non puido introducir na sentencia, algún ardid que de momento non alcanzo a entender para convencernos da valentía, honradez e profesionalidade do Xulgador.
Sinceiramente coido que si o libro se editara unha vez que a sentencia fora firme, pois ata tiña un pase pero cando está supeditada o recurso do Supremo, e polo que din, coméntanse e expóñense argumentos que non aparecen no fallo, non hai máis que pensar que é un complemento a medio de caixa de ferramentas para ir destripando o acontecido na sá da Audiencia Nacional.

ENRIQUE URQUIJO

Fai agora anos que se foi Enrique Urquijo, cantante e compositor do grupo LOS SECRETOS.

Quen naqueles finais dos anos 80 non escoitou para moitos o millor grupo de POP da denominada movida madrileña, e non disfrutou daquelas canciones de perdedor das que era letrista, Enrique.

Hoxe resulta certamente emocionante escoitar, por exemplo PERO A TU LADO, na que parece como si estivera falando dende o máis alá, a súa profunda tristura, melancolía enganchada o desamor.

A desgracia acompañou dende os principios musicais a Enrique, xa que tiveron que tocar con un bateria suplente nun concurso o que se presentaran como TOS, xa que a noite anterior falecera o seu percusionista.

Foi sonado o concerto que se organizou como homenaxe a Canito, que se considerou o primeiro da movida madrileña, no que participaron Nacha Pop, Alaska y Los Pegamoides, Mario Tena, Trastos, Mamá, Rebeldes e a partir dese día Los Secretos.

Vaia pois iste pequeno homenaxe a un home ó que o puido o amor

A VELAS VIR

Un que sempre que pode está ca familia, tamén ten o seu tempo de lecer.
Con estes da foto que nos xuntamos dende hai anos, tódolos días da semán, pasamos un rato agradable, degustamos un mencía ou unha caña, no A NOSA TERRA, da Ruanova de Lugo, sobor das dúas tarde e non deixamos títere con cabeza.
A voz profesoral de Tano Asorei, a retranca de Pepe Losada, a vehemencia de Cándido, a sorpresa de Angelito, o silencio pillabán de Granxeiro, as sentencias de Julio Ulloa, as historias de Manolo Romai, o estar de volta de todo de Granxeiro, o xa volo dixen eu de Manolo Núñez Carreira e de vez en cando a autoridade de Pepe Novo, de Pepe Portomeñe, Luís González, Fernando Pardo Gómez, e eu que intento poñelos de acordo sin éxito.

CAMBIO CLIMATICO

Estoutro día, asistín a unha conferencia organizada polo Consello da Cultura Galega, dentro do ciclo CULTURA CONCIENCIA, que tivo lugar no salón de actos da Escola de Maxisterio, titulada ARREDOR DO CAMBIO CLIMÁTICO.
O conferenciante era un catedrático de Córdoba, Eugenio Domínguez Vilches, que diante dun público ávido de que lles dixera que o mundo ía rematar se os humáns non poñiamos remedio, a verdade é que deixou a todos impactados, xa que argumentou que o cambio climático e algo natural e cíclico, e que efectivamente a emisión de gases de efecto invernadoiro estaba a provocar que certos efectos se adianten, pero deixou claro que hoxe por hoxe hai argumentos para defender que a intervención do home ca industrialización masiva, a queima de carburantes fósiles e a pouca sensibilización ambiental, podería alterar gravemente o equilibrio ecolóxico do planeta, e por outra banda tamén soster que o cambio climático obedece a causas esóxenas o home.

ALVARELLOS

Este mércores fíxose un acto entrañable na Galería Sargadelos, que foi a celebración do trinta cabodano da presentación da Editorial Sargadelos que foi a gran aventura cultural do noso amigo, Quique Alvarellos como lle chamábamos entre nós.
Foi un acto no que se lembrou a persoa e a sua importancia na vida cultural, non xa na cidade de Lugo, senón na provincia. Presidiron o acto o alcale e xunto con él, Conchita a dona de Alvarellos, o seu fillo e continuador da obra, Henrique, xunto con dous amigos, Mato e Alonso, que fixeron cada un a súa maneira a loubanza do homenaxeado, asi como a entrega de agasallos a viúva por parte da páxina do Progreso onde se facía lembranza da primeira fotocopia e por parte de Suso de Sargadelos dunha réplica dun anxo gaiteiro.
Tamén Alvarellos nos agasallou con un libro de colaboracións cuia portada é a foto que encabeza esta entrada

ADOLFO SUAREZ

ADOLFO SUAREZ: 75 anos
Sempre gardei un bo recordo diste home do que me distancia politicamente un mundo, ben por que sempre tivo que apostar duro en circunstancias difíciles e unha vez no cumio, por haches ou bes, sempre desperdiciou o seu crédito. Gardo lembranzas no verán da Lanzada que era viciño e moi visitado.
Unha mágoa que se lanzara co famoso CDS, de lustroso nóme e escaso peso político

PARA UN MENIÑO DE PONTEAREAS

Pelexade polo inferno dos lumes
Acusádevos mutuamente
Traicionade a pureza
Brutos

Despelexadevós pola miseria do tren
Euros para aquí e para acolá
Outa velocidade
Merda

Comisionádevos para reformar
dictade artigos os medios
desinformade
Mentira

Seguide a enchernos de progreso
de cidades de incultura
de redes de soedade
Inferno

As cotas do leite que se verte nos híper
Abundancia e benestar
Mesquindade
Fame

Nin pan nin chiculate, nin bicos de boas noitas
Nin arroz nin nada
Ide e contádeo
Morte