Si xa sei que a boa hora, pero na casa o 25 de Xullo, sempre foi o día de Santiago, e non hai que ser moi lúcido para saber que ata finais dos setenta, tamén foi o día do Patrón e do meu santo.
Seica íamos de romaría e entre das risas que os maiores votaban sempre aparecía, por esas datas, a figura dos pelegrinos que cruzaban as cidades buscando Compostela, e que chamabanlles a atención polo folgados que debían estar aquelas xentes que non facían máis que camiñar cando unha soldada dunha persoa san daquelas era unha perda dina de santigüarse.
Pero o caso era o 25 de Xullo.
Cando chegamos a Santiago a mediados dos setenta pouco a pouco foi cambiando a festa do Santiago polo día da Patria Galega.
Un ano, no século pasado, xaora, despois de remata-lo curso acordamos os amigos acudir ó Obradoiro o 24 e segundo chegamos marchamos antes de que pecharan os últimos do Franco. Insufrible.
¡Ai amigos!, pero nesto chega a política, a militancia, a seriedade nese día importante, no que nin lembro o estado no que chegaba cando se lle facía a ofrenda floral a Rosalía e anos mais tarde a Castelao e os ilustres do panteón.
Nós sempre poucos pero cheos de razón e moitos na rúa, sen dúbida con argumentos de sobra, chegabamos ca nosa coroa de loureiro, discurso, lembranzas de antano, ollos humedezidos e puños apretados.
Prefiro pasar por riba, se mo permiten, trinta anos sen comentarios e dicir que o día da Patria é día de Santiago.
Seica íamos de romaría e entre das risas que os maiores votaban sempre aparecía, por esas datas, a figura dos pelegrinos que cruzaban as cidades buscando Compostela, e que chamabanlles a atención polo folgados que debían estar aquelas xentes que non facían máis que camiñar cando unha soldada dunha persoa san daquelas era unha perda dina de santigüarse.
Pero o caso era o 25 de Xullo.
Cando chegamos a Santiago a mediados dos setenta pouco a pouco foi cambiando a festa do Santiago polo día da Patria Galega.
Un ano, no século pasado, xaora, despois de remata-lo curso acordamos os amigos acudir ó Obradoiro o 24 e segundo chegamos marchamos antes de que pecharan os últimos do Franco. Insufrible.
¡Ai amigos!, pero nesto chega a política, a militancia, a seriedade nese día importante, no que nin lembro o estado no que chegaba cando se lle facía a ofrenda floral a Rosalía e anos mais tarde a Castelao e os ilustres do panteón.
Nós sempre poucos pero cheos de razón e moitos na rúa, sen dúbida con argumentos de sobra, chegabamos ca nosa coroa de loureiro, discurso, lembranzas de antano, ollos humedezidos e puños apretados.
Prefiro pasar por riba, se mo permiten, trinta anos sen comentarios e dicir que o día da Patria é día de Santiago.