AVATAR

A cita de Nadal para unha sesión de cine sempre foi un antoxo familiar. Neste caso unha peli en 3D, que xa vira anunciada no metro de Paris fai meses. Admito que so escoitara falar de Avatar nun comentario radiofónico, medio durmido, e do filme iñorábao completamente todo, polo que senteime na cadeira diante da pantalla como se fose un cativo, ávido de emocións e cos ollos moi, moi abertos.
Non lembraba a sensación do 3D e o son estereofónico, e xa na primeira imaxe, onde uns técnicos ingrávidos abren e pechan os compartimentos dunha morgue chea de luz enchen de emoción o meu maxín e de sorpresa a miña face. Estaba embobado.
A acción discorre co fío dunha substitución dun reputado analista falecido por seu irmán, marine USA parapléxico, que para non ser apartado e esquecido polo sistema, bríndase a seguir na súa misión que consiste en trabar amizade cos pobladores do planeta Pandora e acadar un acordo para que deixen explotar o subsolo, rico en minerais de grande valor económico.
A misión "humanitaria", crea un ser de corpo artificial de aspecto similar os indíxenas, co cerebro dun humano que debe estar necesariamente en repouso e conectado a unha computadora que interrelaciona os dous seres, o humano e o seu Avatar, que vive a continuación a súa propia experiencia.

Entrecrúzase na misión científica,, unha encomenda militar de investigación e espionaxe, unha historia de amor e unha transformación personal, que se intue polo entreamento que ten que facer o intruso para poderse considerar un máis da tribo.
Todo sofre un cambio cando o marine, opta e razoa como un indíxena e se opón as ordes dos superiores militares e dos interesados na explotación mineira que deciden atacar e desfacer o poblado da tribo Na ´vi que dun modo completamente previsible e ca axuda de non se sabe moi ben que -A nai natureza ?- logran derrotar o exercito invasor.
Espectaculares efectos especiais, espazos abertos con horizontes inmensos e o mesmo tempo vistas sobre naturalezas vexetais moi ben conseguidas. Sen dúbida, haberá secuela.

O DíA CONTRA A SiDA

Entre tantas guerras
sempre se esquezen as batallas perdidas
Vaia polos que levou a gadaña bermella
os que non están e merecían estar
Silenzo, morte e lembranzas
de meu irmán

A FEiRA DE RÁBADE

Xa meu abó, Manuel Ceide, contábame que a feira de Rábade era das mellores da comarca. Eran anos nos que se levaban alimentos para traer outros para a casa que so atopaban na cidade. No comezo do inverno o vestido era un bo motivo para levar un xato o as pitas, pero Nós agora practicamente temos a feira do vintedous co motivo de xuntarnos e comelo polbo.

O ritual é sobor das tres na Cantina de Estación, unha cervexiña cunhos callos para irlle dando entrada o Rioja de turno de que Nistal lle leva a Montera. As polbeiras por turno que se garda con escrúpulo servennos os platos, non hai cachelos pero sí pan de Ousá que merca de mañán Pallín na feira e aceite virxe extra que tamén se trae de fora.

Este 22 cadrou en domingo e case nos xuntamos cincuenta para comer, rematamos a seis no Beethoven e logo no chiringuito do Nistal ata altas horas da madrugada. Longa vida os amigos, e parranda segura cos Estoupacaldeiros.

MIGUEL ANXO BASTOS NO ATENEO

Hoxe na Galería Sargadelos de Lugo deu unha charla sobor do Galeguismo o Profesor Miguel Anxo Bastos, organizada polo Ateneo Galeguista.
A pesares da pouca asistencia, a comunicación foi un diáologo ameno entre a duzia de asistentes e o conferenciante

O GRELO

Na derradeira Asemblea da Fundación Amigos de Galicia, que se celebrou en Maio pasado acordamos concéderlle o XXIII Grelo de Ouro ao GRUPO PESCANOVA.

Sei que a concesión terá os seus a detractores pero a mín os razoamentos que se expuxeron no seu día fixéronme pensar que era hora de que se concedera a unha empresa de fonda galeguidade como é PESCANOVA o Grelo deste ano.

Quizabes habería que dicir que non se está premiando a instalación de piscifactorías en lugares protexidos e de entornos conservables e intocables, non, éstase a recoñecer a unha empresa que está instalada nos cinco continentes, que da traballo directo a perto de 9000 persoas e que sempre se gabou de pertencer a esta terra.

O día 21 de Novembro, por tanto, en Bonaval faráselle entrega o actual presidente do Grupo Manuel Fernández de Sousa-Faro, nun acto que presidirá Nuñez Feijoó, como antes o facía Quintana, namentras foi Vicepresidente da Xunta.

Antes do acto dírase unha misa por tódolos patróns falecidos, e eu estoume acordando dos amigos, José Alonso e Victor López Villarabid, xornalistas ámbolos dous.

JAZZ EN LUGO

Como sempre por estas datas, pero agora xa non tan orfos, con algunha axuda institucional pola importancia en público e artistas que asisten o Festival ten lugar nesta miña cidade unhas xornadas históricas de Jazz con maiúsculas.

Como sei que José Luís está pendiente, vaian os meus parabéns

O PARQUE ROSALIA

A ASOCIACION pola defensa do Parque Rosalía ten o Concello de Lugo, nunha situación realmente embarazosa.
Pídelle que declare o parque Ben de Interese Cultural (B.I.C) co cal paraliza a construción que se está a facer nas Costas do Parque.
E o Concello co Alcalde a cabeza asume a declaración sempre que sexa a Xunta de Galicia a que apande ca indemnización astronómica que haberá que darlle a promotora.
Veremos en qué queda a cousa

iN MEMORiAN

Cando xa o verán está mediado, sempre ten que pasar algo que nos encha de noxo. Dúas mortes inútiles nesta longa carreira de sinrazón e abismo. Non nos poderán matar a todos.

ARDE LVCVS

Nesta fin de semana, non sei que pasa en Lugo. A tódolos cristianos lles deu por vestirse de romanos

BiLLiE JEAN

Moi cedo escoitei que morrera Michael Jackson, aproveitaron para pór algunha canción do seu repertorio, pero non puxeron Billie Jean.
O parecer o que relata o bon do Michael foi algo que lle pasou realmente, e dicir, que unha muller lle quixo facer crér que o fillo que estaba esperando era do cantante e que incluso tivo un xuizo no que se fixeron probas de A.D.N. para descartar a paternidade.
Nunha edición limitada do Thriller, xa neste século, hai unha versión distinta da que maqueou Quincy Jones para o albúm que da gusto escoitala, xa que un decátase como se vai facendo unha canción, os seus arreglos, a sucesión de matices na voce e o ritmo, o trepidante ritmo deste himno das pistas de baile.
Non teño en moita estima o falecido dende que saíron as novas que o acusaban de pederastia, pero contan os que algunha vez acudiron a un concerto seu os acordes de Billie Jean están nas caixas de ritmo das mesas de són durante todo o espectáculo.

Billie Jean is not my lover 

iRMÁN VERÁN

Hoxe escomeza o verán

O LiBRO DOS AMiGOS

Onte en Ourense, no Liceo, segunda casa de Marcos Valcárcel, entregóuselle o nomeamento de socio de honra e aproveitouse para presentalo libro dos Amigos de Marcos, unha preciosa obra de 250 aportacions doutros tantos autores. A edición moi cuidada, consta de orixinais tanto literarios como plásticos.
O acto que foi presentado polo Presidente da institución foi moi emotivo e caloroso. Monxardín representounos a todos os que colaboramos no libro. Este collage de arriba*, que vos amoso, foi a miña achega.


* Grazas, anónimo

SiRO NO CiRCULO DAS ARTES

Hoxe tocoulle a Lugo. O noso irrepetible Siro, troixonos tamén a exposición que montou co gallo da adicación das letras galegas a un moi grande amigo seu, Ramón Piñeiro.
Sempre tan tímido, ca mirada picara e viva, este ferrolán bo e xeneroso deunos a súa visión de D. Ramón con quén tivo unha grande relación de amizade, dende o Partido Galeguista ata Realidade Galega.
A mostra son caricaturas as máis delas xa coñecidas e recoñecidas, e lenzos esporádicos que expresaban cadanseu momento unha mostra de admiración polo mestre e amigo.
Nun intre do seu relatorio, expreseille máis tarde a Siro, a Benxamín Casal e a Xulián Parga que sentín o espiritú do de Láncara zumbando moi mainiño, case impreceptible polo salón rexio do Circulo, sensación que me confirmaron con desacougo e complicidade, xa que fai anos estiveramos todos xuntos nese mesmo entorno.
Ademais do Alcalde, Orozco, falaron o comisario da exposición e tamén Anxo Lorenzo que tivo unhas palabras para Siro, Piñeiro e o trance polo que esta a pasar.

MARCOS VALCÁRCEL, VOZ DE LIBERDADE

O venres pola tarde no Hostal dos Reis Católicos de Compostela, fíxoselle entrega a Marcos Valcárcel da distinción que Clube Pen de Galicia, lle concedera na súa última xuntanza.
Alí estabamos moitos dos que apreciamos tanto a persoa como a labor intelectual e cultural de Marcos, e como xa hai constancia periodística dabondo direi que me gustou o discurso de Tosar, Presidente do PEN, claramente reivindicativo neste momento en que disque hai un problema ca lingua, a presencia de Anxo Lorenzo, Director Xeral de Política Linguistica que terá que capear o temporal como sexa, e que aludíu a un Documento que a modo de Manifesto elaborarán o amigo Marcos e Afonso Monxardín no ano 2006, Falamos Galego, en positivo, que considera básico para entender o dilema prantexado.
Ocupámonos persoalmente de saudar a Anxo e amosárlle o apoio que precise nesta, insistimos, empresa na que está embarcado e que todos queremos que se solvente dun modo indoloro.
Como dende Ourense xa viñeran acompañando a Marcos, Monxardín e Trebolle, tamén houbo xuntanza dalgúns dos que como din somos o núcleo duro das Uvas da Solaina.
Despois en plena festa da Ascensión dimos unha voltiña pola Ferradura.

DiA DAS LETRAS 2009

Eu estiven en Láncara e me parece que con iso está todo dito

iNCiSiÓNS

Onte, martes, inaugurouse na Sá de Exposicións do Pazo de San Marcos unha orixinal mostra de gravados que os artistas lugueses máis representativos fixeron co galo do 75 aniversario da fundación do Museo de Lugo.
Nunha técnica distinta a súa habitual a verdade é que os artistas son recoñecibles pola súa obra.
As figuras femininas de Santiago Catalá, o colaxe de Xermán Refojo, as paisaxes urbanas de Prada ou de Guerreiro. Os seres de Honorio e a memoria de Alejandro Carro, como dicía, refrexan o gran nivel que están acadando os artistas lugueses.
Teño que recoñecer que a miña debilidade é Macía e neste caso cumpriu.
Noraboa para todos e tamén para Ignacio López, o responsable, que nestes casos non sei se será que ten máis aplausos que levar, polo traballo que imaxino fixo por ter que lear con todos estes para que cumpriran os prazos de presentación.

SEMANA DA MUSiCA DO CORPUS

Ten xa tradición dabondo en Lugo, que polas festas do Corpus, se faga unha semana de música, que neste ano toca a XXXVII.
Aínda que seguimos sen auditorio, os actos vanse celebrar nos actuais lugares máis axeitados, e dicir, na Igrexa de San Pedro aquelas actuacións onde predomina a corda e precisa dunha sonoridade especial, o Circulo das Artes para a opera e os coros, e as execucións virtuosas ou de instrumentos magníficos que se farán no local de Caixa Galicia que tamén participa na promoción da semana.
O concerto inaugural de música sacra de Haendel o 24 de Abril promete, e as participacións dos coros da Universidade de Santiago e do cuarteto de cordas da Real Filharmonia de Galicia son fitos dos que haberá que facer algunha reseña.

LEVANTE

Naide poderá negar que as mellores cousas chegan case por casualidade. Si, dese modo foi que hai anos, decidimos achegarnos a Levante na Semana Santa, a unhas desas cidades que a un xamais se lle ocorriría ir voluntariamente no estío.

Chegamos, ollamos, disfrutamos e voltamos cada ano. No capitulo de agradecimentos, primeiro a familia e logo os amigos, todos os que están na foto, diante dun local recén estreado.
So mirar para vós, xa esbozo unha sorrisa.

Inork ezin du ukatu gauzarik onenak ia kasualitate hutsak direla. Eta horrela gertatu zen aspaldi, Aste Santuan borondatez udan inori bururatuko ez litzaiokeen hiri batera, Levantera, joatea erabaki genuenean.
Horrela bada, heldu, ikusi, gozatu eta urtero itzultzen gara. Eskerrak emateko orduan, lehenengo familiari eman behar dizkiot, eta gero lagunei, ireki berria zen lokal baten aurrean ateratako argazkian agertzen diren guztiei.
Zuei begiratzeak irribarrea eginarazten dit.

Nadie podrá negar que las mejores cosas llegan casi por casualidad. Si, de ese modo fue que hace años, decidimos acercarnos a Levante en Semana Santa, a una de esas ciudades que a uno jamás se le ocurriría ir voluntariamente en el verano.
Llegamos, vimos, disfrutamos y volvemos cada año. En el capítulo de agradecimientos, primero a la familia y luego a los amigos, todos los que están en la foto, delante de un local recién estrenado.
Solo mirar para vosotros ya esbozo una sonrisa.

XORNADAS SOBRE RAMON PIÑEiRO

Onte, nun acto solemne, inauguráronse na Diputación unhas xornadas sobre Ramón Piñeiro que se fan baixo a dirección da Fundación Carlos Casares. Son as primeiras que se fan no ano de Piñeiro, ainda que deben ser para xubilados e pensionistas xa que hai moitas comunicacións que son pola mañán.
Na primeira xornada, celebrarónse as comunicacións de Carlos Barros a que non puiden asistir por cuestións profesionais, pero sí a de Justo Beramendi, que tratou sobre a relación que houbo entre Ramón Piñeiro e o nacionalismo galego. Foi moi amena, como case sempre son as do profesor Beramendi, que sintetiza catro etapas na vida política do de Láncara, unha primeira nacionalista, ata a guerra civil, unha galeguista militante ata a fundación de Galaxia, unha terceira de compromiso cultural e finalmente a do afastamento do galeguismo militante e do nacionalismo.
Pola tarde, co tema da saudade como fío, Carlos Fernández, tamén dun modo profesoral e pedagóxico expresounos a metáfora que Piñeiro usou do termo saudade como Galicia, como expresión política e filosófica do país. Achegou datos sobor da especialización dos homes de Galaxia e dos cometidos que lles ía encargando Ramón Piñeiro como piares de Galicia, a Paisaxe, o Lirismo, a Saudade e o Humor, que foron amplamente tratados tamén nos cadernos de Grial.

NEVADAS E HUMiDADES

Dicía hai días que chegara o inverno, pero non adiviñaba que fora ca crudeza que veu. Facía tempo que non había neve permanente nos tellados, e que os paxariños non andiveran polo xardín a diario. A chuvia e grosa e permanente, e so descansa para dar paso o copo de neve e o grau de xeo. A friaxe tamén inhibe as ganas de escribir, de relacionarte, de comentarte, pensando que o outro bastante ten enriba. Agora mismo está saíndo unha raioliña de sol, e a calor que transmite e a claridade que trae agradécese, pero negros nubarróns están esperando para saltar encima do mercurio para rebaixalo do cero. Haberá que abrigarse, votar man dun libro e deixarse ir.

CAMBiO CLIMÁTiCO

Onte, 17 de Xaneiro en Sanxenxo, organizado por Jorge García Caamaño, compañeiro do Partido Galeguista, asistimos a unha xornada sobre o CAMBIO CLIMÁTICO, que deu a luguesa afincada en Ourense, SUSANA BAYO BESTEIRO, representante da Fundación Al Gore en España.

O contido da conferencia é a constatación dunhos feitos, que aseguran que se está a producir un cambio no planeta derivada da solta a atmosfera de gases efecto invernadoiro, producida pola combustión de residuos sólidos, que entroutras cousas provocan o quecemento do planeta e a aparición de fenómenos, como os furacáns, as devastadoras tormentas tropicais, o desxeo dos glaciares e a subida do nivel do mar.
Aínda que o escepticismo nesta cuestión, polo menos pola miña parte , é grande, a exposición que contou con unhas mil diapositivas, gráficas e fotográficas, foi amena e pedagóxica, concluíu cun debate entre os asistentes que denota que existen, xa non dúas posturas sobre o tema, unha, que o home inflúe no cambio climático, e outra que asegura que é unha cuestión natural e propia do planeta, senón que xa se está cuestionando que o propio cambio climático sexa un negocio dunhos cantos.
Pasa por saber se esta é a única ou ao menos a causa decisiva da subida da temperatura media da terra, que a conferenciante o longo de case hora e media tentou afirmar.
En tanto que lamentablemente non temos datos históricos para afirmar a tese, as consecuencias da desaparición da capa de ozono que rodea o planeta, especialmente nos casquetes polares, é claro e nidio e que o deterioro de espacios naturais é constante, asi como negar que o home participa decisivamente sería pormos unha venda nos ollos.

2009

Sempre que vexo esta escea de Tiépolo, síntome un pouco atrapado. A enigma para mín, e que ningún dos suxetos representados ten a vista nun lugar común e de aí que o autor, cando pinta esta Natividade, recrea unha postal biblíca, na que a Virxe reflexa certa submisión e a súa función de nai e procriadora sen máis. Namentras o crío mira para arriba, nunha expresión de dominio e impertinencia, na que se delata unha ollada a un futuro incerto e sorpresivo, e apresa dunha parte a súa nai e doutra o animal que tamén aceta a súa presencia, pero está axeno o dúo, expresando a irracionalidade. Non hai por tanto ningunha circunstancia normal na escea, todo lles ven dictado e a pesares de seren os suxetos, son dependentes.
Esto ven, xa que no primeiro de ano, sempre hai algo que está e algo que escomeza, sin que os nosos obxectivos sexan os dos máis, nin siquer a propia familia como grupo humano máis perto, persiga neste próximo ano os mesmos horizontes, puntos de vista nin fixacións. Quizabes sexa esta a sociedade que construímos, na que todos como as figuras do fresco de veneciano, mira para o seu lado, se aceta a estancia provisional no tempo, hai puntos de atención distintos dos suxetos e a función tela marcada e ditada nun guión escrito para cada un seo.
Feliz ano.