21 de dezembro de 2008

CHEGA O iNVERNO

Realmente é un contrasentido que hoxe escomeze o inverno, co frío que fai, aínda que o anticiclón notouse. A min, o paso do outono a invernía, aféctame, sen dúbida pola melancolía que me causa olla-lo xardín sen follas nin flores.
Nestes anos pasados o cambio de estación fíxose amodo e sin alteracións no termómetro dignas de mención, as primeiras mostras do camelio xa reventaban polo Nadal, e este ano entre o que choveu e o frío a savia tarda en virse para arriba e incorporarse a vida. Non sei como seguirá, e certamente as prediccións non me importan, pero si que sería millor que non houbera tanta diferencia entre o día e a noite.
Qué se lle pide o inverno?. Pois que se largue canto antes, que faga o que ten que facer que é enchelas veas da nosa terra de auga , que conxele o mal e o faga desaparecer. Que así sexa.

15 de dezembro de 2008

AGUSTiN FERNÁNDEZ PAZ


Onte acompañamos a Agustín Fernández Paz en Vilalba, onde a Fundación Manuel María lle fixo unha homenaxe polo seu recente premio Nacional de Literatura infantil e xuvenil.
Nun día emocionante, cheo de agua e neve, primeiro nun abarrotado Muiño do Rañego, e despois no Paseo dos Soños, no que primeiro Manuel María, despois Paco Martin, xa teñen o seu pequeno monolito pétreo, quedou para sempre constancia do acto no que o amigo Agustin, descubriú unha pequena escultura que semellan os seus libros, nun entorno espectacular, na ribeira do rio Madalena e ca vixia dos carballos e castiñeiros chairegos.
O acto que como dicia sobrepasou as prediccións a pesares do día, foi iniciado por Manuel Bragado, logo Fina Casalderrey, Paco Martín, e Xabier P. Docampo, derónlle a palabra o homenaxeado que sempre ca humanidade de sempre, fíxonos sorrir un pouco, sempre baixo a batuta de Xulio Xiz.
No xantar, que departin con Marica Campo e Cabello, unha castellana nacionalizada galega, contamos ca presencia de Mini que amenizou como el sabe o remate da festa.

10 de dezembro de 2008

XORNAL DE GALiCiA




Hoxe pola mañán, chamáronme para que colabourara no Xornal de Galicia de papel. Despois do que deixei dito en Xornal.com non podía negarme. Reproduzo o artigo.
Cando nace un meniño, non so están contentos os pais, senón toda a familia, os amigos e nos casos de partos difíciles ata os doutores e persoal sanitario. Sen querer sinalar a labor ou función que cada un tivo no nacemento de Xornal de Galicia, deberan estar ledos os protagonistas e tamén todos aqueles que creemos sinceiramente na liberdade de expresión, de prensa e o que é moito máis importante na nosa terra que é a liberdade de empresa.So habería que ir a historia para confirmar que os grandes proxectos do noso país están xungidos a un nome, a un grupo, e hoxe a unha firma ou a unha empresa, e que a estas alturas do Século XXI, se pense que aparte do que hai no eido da prensa diaria de papel, aínda se pode facer algo máis, é encomiable e merece o apoio e o aplauso de todos, a sabendas de que os maiores escaldados serán os que arriscan nun pais conservador de pel e pouco dado as novidades.Os persoeiros que aparecen no primeiro impulso, amosan diversidade, pluralismo, un amplo abano de opinións, no que non hai que ser moi espabilado para saber que o proxecto está madurado, pensado e nidiamente definido.Galicia precisa dotarse de cantas máis voces mellor, xa que somos unha sociedade plural, onde xa non hai, como se nos quere facer ver - unha dualidade rural-urbán-, na que hai o mesmo número de universitarios que no país máis rico da Unión, e onde a opinión pública non se lle ten que adxudicar a un ou dous medios que, o final deciden cas súas tendencias as eleccións e o Goberno Galego.Demos pois a benvida a un novo diario, e sobor de todo agradezamos os seus impulsores a súa teima ecolóxica na procura de ar fresco.

9 de dezembro de 2008

GOMORRA




Fun picado pola curiosidade dun neno que vai a descubrir algo, sen saber qué.
Sesión vespertina, sen demasiada xente na sá, e, xaora, luns da Inmaculada Concepción.
Sabedor de que ía olla-lo filme preferín non ler ningunha crítica a non ser as soltas polos xornais de que estaba a ser premiada de cotío por toda Europa.
A sucesión de imaxes de Gomorra, non te deixa neutral, ou aceitas a proposta ou te revolves continuamente contra do que estás a ver, xa que son as historias por secuencias temporais de seres que prendidos por fíos, discorren ata a súa morte física.
A cámara acompaña o protagonista no seu deambular, con guión preestablecido por alguén estraño, que está por riba e que crea un equilibrio de poder irrespirable.
Describe a película a vida, que se presume real dun reducto napolitano, dun pequeno enredo de pequenas vidas paralelas que só buscan vivir, xa que pouco máis se pode pedir nun clima de opresión e control onde o que trata de sobresaír terá que librar unha batalla que as máis das veces acabará coa súa propia vida.
O destino está marcado nas personaxes, todo está controlado dende diferentes fíos de poder que controlan a sociedade, que non deixan opinar, decidir con liberdade, ou comigo ou contra min, e si estás contra min, sabes que te teño que matar e tes que asumilo, e unha orde. Se aceptas a morte, serás un máis, e se estás con eles, poñerás un contador de horas, de sucesos, de deberes, de compromisos que debes asumir como un elemento máis dun proceso, !que proceso¡, dun destino fatal que non dominas, que non ignoras pero que non deseñas ti nin por asomo.
O rapaz que observa os maiores como contan euros, como cortan a droga, como falan lixeiramente de enfrontarse o rival e matar, que quere formar parte do grupo, ser un máis, que se somete a proba de ser disparado e acaricia o mouratón do seu peito que deixa o proxectil contra o chaleque antibalas, a decisión que toma de entregar a unha veciña que tenta encubrir pero que inútil, votáronse os dados a rular, e saíu dobre seis, mala sorte, todas as caras son de seis.
O xoven recadador agora vello pagador da pequena barriada que vai cumprindo ca súa misión de controlar economicamente as familias para que dependan da paga do clan, que cheira a morte sen valor, e que calcula en euros o prezo da morte e trama a traizón a cambio da propia vida.
A parella de mozos que tentan ir o seu aire, que fan da ignorancia virtude e da valentía sen razón, que se enfrontan o destino chamado mao negra, clan, mafia, camorra, que delinquen por probar, por subir no escalafón, na sagrada orde do paria, e que son condeados a morte nunha partida de cartas por alterar a paisaxe.
O modisto que asume a súa mediocridade, que se sinte desprezado e explotado por un empresario que acude as subhastas a baixa, que é tentado polos clans chineses, véndese por un puñado de euros, é metrallado, asume a súa traizón e abandona.
O político profesional que se axuda da necesidade dos máis para mover a máquina de facer cartos e repartilos, de presentar proxectos e cumprilos, eivando normativas máis éticas que cívicas, que espolvorea asta e mangonea fame e traballo.
A contradición do humilde adxunto de político que sinte a náusea pola súa sociedade envilecida e empobrecida, metida nun cenagal sin saída.
Porca miseria, diría o outro.

4 de dezembro de 2008

IGNACiO URiA MENDiZABAL


As alimañas voltaron a facer das súas. Un home, empresario de 71 anos, Ignacio Uría foi asasinado a tiros, cando se dirixía a xoga-la partida cos seus amigos nun bar de Azpeitia.
Segundo din as informacións a súa empresa é unha das que están a facer a famosa Y do Ave do Pais Vasco.
Ía sen escolta, e ó parecer sempre se negara a paga-lo imposto revolucionario que os mafiosos de ETA, solicitan dos empresarios vascos.
Agollá sexa a última víctima desa sinrazón na que están metidos os vascos.

3 de dezembro de 2008

MANiFESTO DE LUGO DE 1.918

Onte, luns, 2 de Decembro aconteceu algo que coidei que xa non pasaba ou o menos que a min xa non me pasaría.
O caso foi que na conferencia que dentro do ciclo A GALIZA DAS IRMANDADES que se celebra na Deputación e que organiza a Asociación Socio-Pedagóxica Galega, tocoulle o turno a XOAN CARLOS GARRIDO., que ía falar de “ Do local ao nacional”.
Teño que anticipar que xa me queixara a Antón Bao, Vicepresidente Primeiro, o día 18 de Novembro -día que se iniciaron as Xornadas- sobor dos poñentes, e que non sei se me fixo caso, aínda que dixo que tomaba boa nota.
Iñoro a orientación política da Asociación organizadora, aínda que a sospeito, pero non por iso vou deixar de asistir a un dos poucos actos de afirmación galeguista que se celebran en Lugo, sobor do Manifesto do 18, e con toda a miña boa intención alí me persono as 20 horas.
Presentan o conferenciante como militante nacionalista, pertencente o Sindicato Agrario Galego e a ADEGA, profesor de filosofía no Ensino Secundario e director da Revista “Terra e Tempo”, da Fundación Bautista Álvarez.
Escomeza por dicir o XCG que é da Estrada, e que tratará de encadrar a loita de Galicia que desemboca no Manifesto dende unha triple óptica, a loita de clases, a organización e encauzamento da loita revolucionaria, e a como definiu a política de consenso.
Nunha grande pantalla que reflectía un programa de ordenador que o poñente movía dende a mesa ollábanse tres figuras enormes.

KARL MARX

LENIN

e GRAMSCI

Non me fun pola curiosidade que sentín pero certamente se a Asociación organizadora avala o que XCG, propón na súa comunicación eu teño grandes reparos do que se está a facer cos meus impostos.
Hoxe, martes 3, fala Encarna Otero, sobor da Soberanía Estética. Xa lles contarei.