LUGILDE

Coincidindo ca exposición anterior, tamén dentro da celebración do 75 aniversario do Museo de Lugo, na Saá de exposicións do Pazo de San Marcos, temos unha mostra do que fai e refai o noso impagable Lugilde.
Digo fai e refai por que algunhas das expostas son antigas refeitas para a ocasión co regusto que agora ten o noso artista.
Seguindo a traxectoria de Lugi, observas que vai dende o realismo e case hiperreralismo ata o simbolismo máis correcto. Nin que dicir ten que domina o color admirablemente, o debuxo e a composición correctamente e tenta cos seus demos cotiáns, expresarche unha idea a traverso dun símbolo, agora unha figura, noutra un obxecto. Con técnicas ben empregadas, o óleo, acrílico e mixto con collages intelixentes.
Sorprende a titulación das súas obras que amosan a personalidade expresiva do artista en plena erupción plástica.
Os motivos, como xa dixen son históricos, simbólicos mesturados as veces con conceptos relixiosos estratexicamente introducidos que fan da gran antoloxía que nos presenta no Pazo da Deputación un gran artista lucense.
No folleto da exposición inclúese un soneto de Xosé Otero adicado o artista que reproduzo

SONETO A LUGILDE

Ante a obra que a Lugilde resplandece

Hoxe, do espirito, os ollos abride

Tenramente tales cores sentide

que un misticismo máxico o enriquece

Surreal configuración parece

e a simbiose da luz percibide

en amálgamas de cores. Decide...

hai algo máis belo que visto se prece?

A razón da senrazón transcendidas

da barroca Shahrazad contada

en irreverentes figuras distinguidas

nun halo de misterio ancorada

con pedras preciosas sumerxidas

en botóns e pendentes na luzada

BACABÚ

Que lles vou a contar eu dos BACABÚ. Efectivamente como xa contan eles todos escomenzou no Mesón do Forno do Carreira, pero xa tiña trazas cando aló polos 80 andábamos a voltas co Atlántico Expréss.
Escomenzarei por dicir que qué o Museo Provincial adique catro salas durante un mes a este colectivo, supón que realmente os artistas son competentes e que si son capaces de encher unha exposición colectiva reflicte a gran anovación artística e plástica que supón para Lugo, estes cinco nomes.
Xermán Refojo, profesor na Escola de Artes Aplicadas onde todos coincidimos a finais dos 70, aporta o collage, a técnica mixta, acrílicos de color fundido, a idea e o contido con mensaxe. Sempre expresa nos seus cadros unha mensaxe que tes que descubrir e asumir.
Santiago Catalá, gran arquitecto, xenial debuxante e compositor de pequenas figuras femininas expresando sempre formas de ser e de estar. Colores tenues, case de banda deseñada, con tintes como dicía expresivos e rompedores de tabús desnudos.
Javier Espiral, o eterno pintor de toureiros e boxeadores, que atopa no mundo dos obxectos a súa emoción plástica. Manexa con mestría o color e a forma, denota espontaneidade e acolle con gusto o cotián na súa obra, xa moi grande e de valor.
Honorio expón, obra gráfica insuperable e pequenas figuras en pasta de papel,madeiras e bronces que confirman a súa valía artística e dominio do espacio e do color. Pequenos seres, poliformos, polícromos, asexuados, torsos e dorsos adornados con sutís toques de colores ben acoplados. O dominio de Honorio ante a figura humana e absoluto, xa que a desmenuza en pequenas variables estructurais que se xunguen no espacio.
Bordell, son animaladas de color e expresionismo, de seres provocadores e deformes que se miran o sexo e loitan por saír do cadro para atopar na composición un gran teatro do mundo, unha fiestra colorista e provocadora.
Sería imperdoable que non se aproveitara esta ocasión de velos todos xuntos como cando estaban na Praza do Campo, 1.

CEA DAS LETRAS GALEGAS

Ben sei que a militancia esixe certo compromiso cultural, pero algúns celebramos o Día das Letras Galegas, cunha xuntanza gastronómica
Jorge de Sanxenxo, convocounos os que quixéramos ír a unha cea, que resultou unha velada agradable, no Hotel Vermar de Aios, da parroquia de Noalla, e velaí vos poño o menú.
Houbo regalos para todos, a min tocoume un mandilón, e ben sei que aledou a alguén.

Por outra banda, como lín o libro de Xerais de Dario Xohán Cabana, sobor de homenaxeado, Xosé María Alvarez Blázquez, fíxoseme como da familia -e do PG- e que millor celebración que un bó convite.
Por certo aproveitei e perguntei pola familia Alvarez Limeses a xente de Baión e os mais novos non lembran pero o pai de María Padín recórdaos alí, nos veráns.

LIMPEZA DE SANGUE

Mañán as oito na Galería Sargadelos, darémoslle a Rubén Ruibal unha pequena homenaxe, que con tempo non era, pola súa obra teatral que recentemente se editou en libro.

Cando me propuxen traer a Rubén para que pasara unhas horas con nós, foi por que o artista ademáis de ser coñecido polas súas obras, ten que ser recoñecido polas súas palavras. Rubén Ruibal é un tesouro para a nosa terra, e témonos que aproveitar que de momento pode acudir a actos como o de mañán.

Alí vos espero. Continuará.