17 de dezembro de 2011

MARiA DO CEO


Este luns que ven, actuará a cantante de fados María do Ceo no Circulo das Artes de Lugo as 20'30 horas. A entrada é libre e xustamente por iso penso que haberá abarrote. Xa vos contarei

5 de dezembro de 2011

ACÓRDATE DA MURALLA


Nestes días celébrase a distinción que se lle deu a muralla de Patrimonio da Humanidade e vaise levar a cabo unha boa acción, encordala polos lugueses, como outros anos se arrodeou de libros, ou de mesa e manteis.

26 de novembro de 2011

PRAZA PUBLiCA


Onte presentouse na Galería Sargadelos de Lugo, PRAZA PUBLICA, un medio dixital en galego que tenta de escomezar a súa andaina. Tiñan previsto asistir a presentación Filipe Diez, Manuel Martínez Barreiro e Marcos Pérez Pena, pero Manolo por impedimentos de última hora non veu. Encargámonos aquí en Lugo, Xosé Manuel González mais eu, con escaso éxito, hai que dicilo e diante de unha ducia e media de persoas, foise explicando o proxecto Praza Publica. Filipe falou do medio e Marcos do contido, remarcouse o seu carácter galego en galego, progresista e plural, profesional e aberto a achegas exteriores. O coloquio posterior foi un laio polos medios que foron e non son, polo deserto informativo actual na nosa lingoa e pola premura que hai que ter para tapar ese valeiro na rede.


Praza pública é http://www.prazapublica.com/

17 de novembro de 2011

Jazz en Lugo


Nesta semán estase a celebrar o XXI Festival de Jazz de Lugo. Tedes o programa nesta ligazón http://www.jazzlugo.com/

8 de novembro de 2011

MiNi e MERO

O pasado fin de semán, Mini e Mero recibiron de máns do Presidente da Real Academia Galega, Xose Luís Méndez Ferrín o premio que xa e tradicional por estas datas se entregue no Concello de Láncara na aldea de Carracedo, aldea de Ramón Piñeiro e instituído como FACER PAIS.
Non me resisto a pegar o que leeu Mero diante de todos Nós:
“FACER PAÍS”, neste NOSO PAÍS, supón loitar indefinidamente. E é así por dúas razóns nas que unha, é doada de entender e moi perceptible: “Facer País” semella difícil porque se nota pouco, ...sobre todo vendo o moito que sempre queda por facer.

A outra razón pode ser: porque o que se fai leva moito tempo, con pasos lentos, pouco firmes, e nos que apenas se notan os avances feitos para repoñernos de séculos de, ...chamemos silencios. Por riba acontece, e é o caso, que en moi pouco tempo vén unha nacida desfacer todo canto estaba empezado. Todos sabemos o doado que é desfacer, moito máis que compoñer ou construír. E se esa destrución vén dalgún tipo de poder ou lugar de dominio que goza de medios e os emprega para desmantelar, fan máis dano alí onde habitan os elementos máis fráxiles, como a Nosa Lingua. Xa se sabe: sempre eses poderes políticos estarán sometidos a poderes financeiros que son sinónimo de corrupción e abusos. Hoxe está todo isto ben á vista. E aquí estamos entón, sabendo quen peta á porta.

Pero qué é, logo, hoxe e agora, FACER PAÍS? Ata onde hai que loitar, ...onde está a raia que indica: “podes parar”, “chegaches”, “descansa”. Sabemos que o mal non existe se non hai alguén que o promova. Neste País Noso, polas razóns que dixen e outras que todos sabemos, non hai descanso: mesmo antes da liña de chegada sempre hai outra xa de saída, a cada logro acadado aparecen novos desafíos. Estamos condenados a resistir para existir, e así faremos, ...non pode haber abandonos. Facemos falla todos e moitos máis, temos que erguer para abeirarnos, para protexernos, para repeler, para sufrir menos. Todo isto sucede mentres non sexamos quen de facer algo moi sinxelo: “querernos, querernos a nós mesmos”. E, desde ese amor, querer ser quen somos e, logo, desde ese ser quen somos, exercer o que somos con total normalidade”. Vivir, en nós e o noso! Mentres isto non suceda, cando nos preguntemos que é FACER PAÍS, teremos que dicir que é loitar continuamente. Unha loita de resistencia, unha loita sen violencia, PERO SEN RETROCESOS! Nós, seguiremos preferindo estar mortos antes que escravos. Non podemos deternos, é unha loita en todas as frontes posibles.

A nosa forza e as nosas conviccións non permiten xogar co tempo, porque non hai tempo que xogar e, moito menos, que perder. Temos que arredar do mal que outros patrocinan. É unha loita –A NOSA- egoísta e egocéntrica, si, ...mais en defensa propia e por sobrevivir. Polo tanto deixa de ser embiguismo para ser un acto sublime de reposición e xustiza, de supervivencia. A nosa loita é a de todas/os os que nos sabemos galegos en exercicio, unha loita defensiva para acadar o que nos corresponde: a nosa existencia en plenitude, sendo –nada máis, pero nada menos- quen somos! Sabéndonos posuidores do que é noso, nesta marabillosa herdanza feita vida, cultura, lingua, terra e paisaxe, xente e personalidade propia, plural e de diversidade, a mesma que enriquece o mundo enteiro aportando a inédita maneira de entendernos, ...cabalgando as manifestas singularidades que agochan ritos, mitos, crenzas, cantigas, contos e lendas, tradicións creativas, ...e despexan néboas e procuran sempre novos amenceres, chegando máis alá dos territorios do entendemento, chegando mesmo a navegar nos soños. Unha loita na que falamos, escribimos, deseñamos, creamos, fundamos e fundimos aconteceres e encontros, lideramos iniciativas, imaxinamos novos horizontes, provocamos futuro con felicidade propia e allea, reconfortándonos no noso tesouro, xerando máis vida e porvir.

É, neste espazo, no que cantamos e bailamos para espantar o mal que nos ameaza! Todos nós, sabemos, é unha loita difícil, supón recuperar memoria (semente de verdade, de liberdade e futuro) e con ela a vontade de ser quen somos e non outros. Nós non temos ningún complexo e menos de inferioridade, nin estamos ensimesmados. E nós non renegamos de nós nin traizoaremos á orixe. Ese problema será de outros e Terán eles que se mirar no espello. Por iso, esta loita é a única que fai e pode Facer País. Unha loita en pé de feitos, porque a nós xa non chega a indignación e o enfado, cómpre esixir evidencias no labor reconstrutivo de nós e do Noso, da Nosa Propiedade, fundamentada en elementos conciliadores de convivencia, integración e de cohesión social, fronte ao “dereito de pernada” que outros invocan, interpretando leis contra a razón e o
dereito.

Sabemos tamén que esa loita non acaba en ningunha realidade nosa de cada día, e que mesmo en calquera dimensión ignorada que habitemos, teremos que seguir resistindo para a recuperación da Matria. Alá estarán loitando, claro que si, e dándonos azos as moitas Rosalías de Castro, Curros e Pondais, Castelaos, Bóvedas, Laxeiros, Manueles María, Fices Vergara, Anisias Miranda, Susos Vaamonde e Chanos Piñeiro, ...tantos e tantas que amaron indefinidamente e, por amar, loitaron; sen lle poñer lindes nin ao amor nin á loita. Esa é a razón: a nosa loita é por amor! Temos a obriga de seguir insistindo e, xa que logo, rebelándonos contra aqueles que se arroguen o poder e o empreguen para negarnos e negar a nosa dignidade.

Arrepoñerémonos a aqueles que a ataquen practicando ese facer sibilino e colonialista de desprezo e de xenocidio cultural. Nós, na nosa pequena parcela, seguiremos cantando e anunciado a vitoria que a razón e o dereito dos Pobos nos outorga! Porque nos corresponde! Nós, por amor, cantamos o noso canto, ...que é o voso canto, que é o canto de todos. Por amor, ...só por amor!

E na memoria, cando evoque o pasado e faga xustiza no tempo, gardaremos constancia tamén destas pasaxes lamentables e dos que se fixeron protagonistas e colaboradores da triste historia de odiarse, mequetrefes de baixo custo que así se venderon. Estaba previsto, ...que saiban que o futuro é noso, mal que lles pese! E que non poderán nunca roubarnos a esperanza!

Por último, neste momento feliz de hoxe recibir este premio, honrados nesta tesitura que nos aloumiña, non calamos, coma sempre fixemos. Pensamos que é unha obriga, agradecida e necesaria. Pero, por riba desta declaración de preceptos, hoxe e agora, queremos manifestarvos o moi agradecidos que vos quedamos aos organizadores e colaboradores. Estas cousas fannos cargar as pilas e seguir erguendo, cada día, das nosas propias cinsas, ...de verdade! Grazas, David, Xurxo, Ferrín, ...amigas e amigos todos, por este bálsamo na ferida, do común e continuo camiñar, seguiremos fronte á maldade e á ignorancia. Grazas por acompañarnos, por virdes canda nós no empedrado do camiño marabilloso, que resulta ser a Nosa Casa”. Saúde e cante o merlo!. .............................
MERO

4 de outubro de 2011

SAN FROiLAN


Con máis de trinta graus escomezamos este ano o San Froilán. E a crise ?

NACHO DE EPSiLÓN


Estoutro día recibín no meu correo esta carta. Disfrutade


Buenas tardes, boas tardes desde Barcelona Xaime .la verdad debes de tener por lo menos 100 o 200años por que yo me siento como si tuviera 117 mas o menos .la vida me ha dado muchas vueltas , pero usted don Xaime me dio un consejo primordial ,no pares de leer . deja el cole ,pero no dejes la lectura. sabio Xaime, mega sabio. por eso y por muchas cosas mas ,te considero uno de esos profesional profesors que te ayudan a conjugar el destino. Esa gente que estaban EN EL MOMENTO OPORTUNO siempre dispuestos a hechar una mano .los años me enseñaron que toda esta gente estan ahi por algo y no es gratuito. es caro tener un AMIGO.xaime super cabron ,borracho, sin verguenza, gracias por las fiestas y la fama , el rock en la posibilidad, no era facil en lugo de los años 80 ,o quiza si. no lo se , quiza era el tiempo y el espacio perfecto para abrir una ventana con el mundo ,America ,el futuro . y ahora desde ese futuro con cicatrizes y tatoos marcados por la vida y las experiencias , no dejando de tocar ni un dia de nuestras vidas , siempre rockers siempre fieles a nuestro punto de partida ,intelectuales ,fieros ,llenos de rabia y pasion ,fanaticos ,enloquecidos .muertos ya en nuestra niñez por el gran espiritu. te prometo xaime que el viaje a sido tortuoso y fatal en muchos casos ,experiencias causticas , y terror ,como haber vivido las guerras de nuestros padres y las nuestras, mundo loco y caos ,absolutamente fascinante y maravilloso. seguimos en contacto.

10 de setembro de 2011

AS TAPAS


Como anticipo do San Froilán, os bares e restoráns máis visibles de Lugo, someten as súas tapas o veredito popular que xa vai polo sétimo. Como vou facendo todos estes anos, ireinas probando e comentando no me perfil do feis. Bo proveito

24 de agosto de 2011

ELENA E MANUEL ANTONIO


Teño que escomezar por dicir que cando Manuel Antonio me dixo que lle gustaría que leera un texto orixinal meu na cirimonia da súa voda, non pensedes que me meteu nun compromiso, de ningunha maneira, acetei encantado e tamén me sentín moi gabado de que pensara que eu podería adornar literariamente un acto tan importante para as súas vidas.
Teño que advertir que non son máis amigo do un que do outro e a pesares de que teño máis relación con Manuel, coñecìnos os dous case o mesmo tempo cando escomenzaron a saír xuntos, seguimos o seu idilio e observamos que entre os dous había unha grande sintonía ademáis de que non había máis que miralos para saber que estaban e na mo ra dos.
Seica nunha voda ten que haber algo novo, algo vello, algo usado e algo azul e agardo que o longo desta celebración vaian saíndo estas ideas dos noivos e de nós mesmos.
Novo está bastante xunguido con novedade é está claro que non vai ser unha novidade a convivencia en común daqui en diante para os nosos amigos. Levan convivindo xuntos moitos anos para que chegaran a conclusión que este acto, avale civilmente unha relación que non precisaban de cara para nós pero que sen dúbida pon un antes e un despois na relaciòn de parella.
Algo vello, poderíamos facer un chiste e dicir que Manuel xa non está para estos trotes pero pola súa cara denota que vaise facer pasar por novo e Elena así o recibe.
Vou trocar o de usado por prestado xa que preciso esta figura retórica para continuar na miña alocución xa que dí a costumbre que si se usa algo prestado dun amigo atraese a felicidade para o futuro dos noivos. Manuel Antonio e Elena, Elena e Manuel Antonio prestámosvos toda a nosa felicidade para que a disfrutedes no futuro e que lembredes este acto como tanta ledicia como vos desexamos, agardo, todos.
Algo azul, algo azul, si vexo algo azul, pero dame que sabendo quén oficiou a cerimonia e de qué partido son estos páxaros non fai falla advertir azul por tódalas partes.
O que si me vou a permitir unha licencia e deixar a nosa lingua para expresar algo que é bastante común nestos actos e con esto remato:

VIVAN LOS NOVIOS.

29 de junho de 2011

NUEVOS REPUBLiCANOS


Por razóns obvias, este mércores asistín a unha comunicación que daba o Catedrático de Dereito Constitucional da UDC, Javier Ruipérez Alamillo na Casa Museo Casares Quiroga, na cidade da Coruña.
O balbordo que está montando a mobilización do 15-M, arredor de cuestións esenciais da vida democrática fai que non estea de máis que alguén ilustrado che amose qué é o que se dí na literatura política, de agora de antes, sobre a crise dos partidos, a parlamentarismo e as eivas que se lle atopan a nosa virxinal democracia.
O concepto República semella ser un punto de encontro de distintas sensibilidades que está a promover a rexeneración democrática, e a reclamar a real separación de poderes do Estado, hoxe enfangados nun entramado moi difícil de dixerir, e que pon as miras na Revisión Constitucional.

7 de junho de 2011

ARDE LVCVS


Seica a xente xa se está preparando

31 de maio de 2011

DiAZ FUENTES


Esta fin de semán, Sarria estivo de loito. Faleceu un fillo distinguido da vila sarriá, Antonio Diaz Fuentes.
Antonio ademáis de avogado, foi un grande político galego, diputado en Cortes, redactor dalgún capitulo da constitución e un bon analista do texto constitucional.
Debeu ser aló polos primeiros 60 cando estaba meu padriño Jaime Ceide, recién ordenado curiña, no seu primeiro destino en Sarria cando coñecín a Antonio -Toñito- pero son lembranzas moi difusas, que logo confirmei.
Xa na transición asistimos a algunha xuntanza de avogados, convocados polo noso Decano, Pedro González, e xa se distinguía pola súa clarividencia e intelixencia. Fíxose un sitio acarón de Rosón na UCD e foi diputado por Lugo, e despois o primeiro Presidente de Coalición Galega no ano 84, no que coincidin xa como militante.
Lembro as reunións na súa casa en Sarria para que non se apoiara a moción de censura contra Albor e os artigos de prensa nos que argumentaba que había que xuntarnos todos contra do socialismo de González e Guerra.
Aillouse en Sarria, fíxose un avogado exquisito e especialista en algunhas materias do Dereito Civil Galego, -Montes veciñais mán comun, herencias e deslindes, o que lle valeu para ser membro de número da Academia Galega de Xurisprudencia. Era un articulista extenso e inmenso e un orador de categoría no foro e tamén fora del.
Fai anos mandoume xa fai nos un libriño que lle presentei en Lugo, no que falaba de Contos de pueblo, Contos de Sarria e téñolle por ler Un galego na Corte do Rei Sabio que me deu na última visita que lle fixen acompañando a Iván López para facer unha candidatura do PARTIDO GALEGUISTA en Sarria nas municipais de 2007.

27 de maio de 2011

ENTRE HORTAS E PORTAS


Este día 3 de Xuño na Galería Sargadelos será presentado o libro " Entre hortas e portas" de Xosé Manuel González.

18 de maio de 2011

MUSiCA DO CORPUS


Nestes días en Lugo estamos de Noraboa con tanta e tan boa música. Disfrutemos.

17 de maio de 2011

LOiS PEREiRO




Coñecín a Lois Pereiro, nunha disctoeca, onde senón, cando Radio Océano actuou en Studio 3 de Lugo, cando fixemos a presentación da Revista CON TODO LUGO DE DETALLES. Era o irmán ionqui de Rötring e a verdade non lle facíamos demasiado caso. Meu irmán si que o coñecía das visitas o Carqueixo e os seus comentarios era que era "un tipo legal". Co tempo e xa en Coruña, coincidín con el na presentación dalgún número de La Naval, no que participei e nun Concerto de Radio Océano en Vialba nas festas do verán no que nos fixemos unhas fotos con Maite Debesa, Honorio e con Nazaret López que por aí teñen que andar.
Souben do seu pasamento por ser irmán moito máis tarde na presentación que éste fixo en Sargadelos dun libro sobre Cuiña, e hoxe se lle adica o día das Letras Galegas.

As letras das cancións adapatadas da súas poesías non teñen desperdicio, son o suficientemente desgarradoraas como para anotalas e esta foi unha das que recitei na súa honra no recital da Feira do Libro de Lugo


Sigo os pasos do sangue no meu corpo
e coa unlla do meu dedo máis firme
abro un sulco vermello en media lúa
na vea que me acolle tan azul

Narcisismo
narcisismo...

28 de abril de 2011

LEVANTE, UN ANO MAiS


Cunha climatoloxía daquela maneira, un ano máis Levante é moito. A mesa redonda, os amigos sorrindo, unhas veladas cheas de emoción e a promesa de voltar, e que a amizade e iso, meus

10 de abril de 2011

CARTA DE JAViER SiCiLiA

El brutal asesinato de mi hijo Juan Francisco, de Julio César Romero Jaime, de Luis Antonio Romero Jaime y de Gabriel Anejo Escalera, se suma a los de tantos otros muchachos y muchachas que han sido igualmente asesinados a lo largo y ancho del país a causa no sólo de la guerra desatada por el gobierno de Calderón contra el crimen organizado, sino del pudrimiento del corazón que se ha apoderado de la mal llamada clase política y de la clase criminal, que ha roto sus códigos de honor.

No quiero, en esta carta, hablarles de las virtudes de mi hijo, que eran inmensas, ni de las de los otros muchachos que vi florecer a su lado, estudiando, jugando, amando, creciendo, para servir, como tantos otros muchachos, a este país que ustedes han desgarrado. Hablar de ello no serviría más que para conmover lo que ya de por sí conmueve el corazón de la ciudadanía hasta la indignación. No quiero tampoco hablar del dolor de mi familia y de la familia de cada uno de los muchachos destruidos. Para ese dolor no hay palabras –sólo la poesía puede acercarse un poco a él, y ustedes no saben de poesía–. Lo que hoy quiero decirles desde esas vidas mutiladas, desde ese dolor que carece de nombre porque es fruto de lo que no pertenece a la naturaleza –la muerte de un hijo es siempre antinatural y por ello carece de nombre: entonces no se es huérfano ni viudo, se es simple y dolorosamente nada–, desde esas vidas mutiladas, repito, desde ese sufrimiento, desde la indignación que esas muertes han provocado, es simplemente que estamos hasta la madre.

Estamos hasta la madre de ustedes, políticos –y cuando digo políticos no me refiero a ninguno en particular, sino a una buena parte de ustedes, incluyendo a quienes componen los partidos–, porque en sus luchas por el poder han desgarrado el tejido de la nación, porque en medio de esta guerra mal planteada, mal hecha, mal dirigida, de esta guerra que ha puesto al país en estado de emergencia, han sido incapaces –a causa de sus mezquindades, de sus pugnas, de su miserable grilla, de su lucha por el poder– de crear los consensos que la nación necesita para encontrar la unidad sin la cual este país no tendrá salida; estamos hasta la madre, porque la corrupción de las instituciones judiciales genera la complicidad con el crimen y la impunidad para cometerlo; porque, en medio de esa corrupción que muestra el fracaso del Estado, cada ciudadano de este país ha sido reducido a lo que el filósofo Giorgio Agamben llamó, con palabra griega, zoe: la vida no protegida, la vida de un animal, de un ser que puede ser violentado, secuestrado, vejado y asesinado impunemente; estamos hasta la madre porque sólo tienen imaginación para la violencia, para las armas, para el insulto y, con ello, un profundo desprecio por la educación, la cultura y las oportunidades de trabajo honrado y bueno, que es lo que hace a las buenas naciones; estamos hasta la madre porque esa corta imaginación está permitiendo que nuestros muchachos, nuestros hijos, no sólo sean asesinados sino, después, criminalizados, vueltos falsamente culpables para satisfacer el ánimo de esa imaginación; estamos hasta la madre porque otra parte de nuestros muchachos, a causa de la ausencia de un buen plan de gobierno, no tienen oportunidades para educarse, para encontrar un trabajo digno y, arrojados a las periferias, son posibles reclutas para el crimen organizado y la violencia; estamos hasta la madre porque a causa de todo ello la ciudadanía ha perdido confianza en sus gobernantes, en sus policías, en su Ejército, y tiene miedo y dolor; estamos hasta la madre porque lo único que les importa, además de un poder impotente que sólo sirve para administrar la desgracia, es el dinero, el fomento de la competencia, de su pinche “competitividad” y del consumo desmesurado, que son otros nombres de la violencia.

De ustedes, criminales, estamos hasta la madre, de su violencia, de su pérdida de honorabilidad, de su crueldad, de su sinsentido.

Antiguamente ustedes tenían códigos de honor. No eran tan crueles en sus ajustes de cuentas y no tocaban ni a los ciudadanos ni a sus familias. Ahora ya no distinguen. Su violencia ya no puede ser nombrada porque ni siquiera, como el dolor y el sufrimiento que provocan, tiene un nombre y un sentido. Han perdido incluso la dignidad para matar. Se han vuelto cobardes como los miserables Sonderkommandos nazis que asesinaban sin ningún sentido de lo humano a niños, muchachos, muchachas, mujeres, hombres y ancianos, es decir, inocentes. Estamos hasta la madre porque su violencia se ha vuelto infrahumana, no animal –los animales no hacen lo que ustedes hacen–, sino subhumana, demoniaca, imbécil. Estamos hasta la madre porque en su afán de poder y de enriquecimiento humillan a nuestros hijos y los destrozan y producen miedo y espanto.

Ustedes, “señores” políticos, y ustedes, “señores” criminales –lo entrecomillo porque ese epíteto se otorga sólo a la gente honorable–, están con sus omisiones, sus pleitos y sus actos envileciendo a la nación. La muerte de mi hijo Juan Francisco ha levantado la solidaridad y el grito de indignación –que mi familia y yo agradecemos desde el fondo de nuestros corazones– de la ciudadanía y de los medios. Esa indignación vuelve de nuevo a poner ante nuestros oídos esa acertadísima frase que Martí dirigió a los gobernantes: “Si no pueden, renuncien”. Al volverla a poner ante nuestros oídos –después de los miles de cadáveres anónimos y no anónimos que llevamos a nuestras espaldas, es decir, de tantos inocentes asesinados y envilecidos–, esa frase debe ir acompañada de grandes movilizaciones ciudadanas que los obliguen, en estos momentos de emergencia nacional, a unirse para crear una agenda que unifique a la nación y cree un estado de gobernabilidad real. Las redes ciudadanas de Morelos están convocando a una marcha nacional el miércoles 6 de abril que saldrá a las 5:00 PM del monumento de la Paloma de la Paz para llegar hasta el Palacio de Gobierno, exigiendo justicia y paz. Si los ciudadanos no nos unimos a ella y la reproducimos constantemente en todas las ciudades, en todos los municipios o delegaciones del país, si no somos capaces de eso para obligarlos a ustedes, “señores” políticos, a gobernar con justicia y dignidad, y a ustedes, “señores” criminales, a retornar a sus códigos de honor y a limitar su salvajismo, la espiral de violencia que han generando nos llevará a un camino de horror sin retorno. Si ustedes, “señores” políticos, no gobiernan bien y no toman en serio que vivimos un estado de emergencia nacional que requiere su unidad, y ustedes, “señores” criminales, no limitan sus acciones, terminarán por triunfar y tener el poder, pero gobernarán o reinarán sobre un montón de osarios y de seres amedrentados y destruidos en su alma. Un sueño que ninguno de nosotros les envidia.

No hay vida, escribía Albert Camus, sin persuasión y sin paz, y la historia del México de hoy sólo conoce la intimidación, el sufrimiento, la desconfianza y el temor de que un día otro hijo o hija de alguna otra familia sea envilecido y masacrado, sólo conoce que lo que ustedes nos piden es que la muerte, como ya está sucediendo hoy, se convierta en un asunto de estadística y de administración al que todos debemos acostumbrarnos.

Porque no queremos eso, el próximo miércoles saldremos a la calle; porque no queremos un muchacho más, un hijo nuestro, asesinado, las redes ciudadanas de Morelos están convocando a una unidad nacional ciudadana que debemos mantener viva para romper el miedo y el aislamiento que la incapacidad de ustedes, “señores” políticos, y la crueldad de ustedes, “señores” criminales, nos quieren meter en el cuerpo y en el alma.

Recuerdo, en este sentido, unos versos de Bertolt Brecht cuando el horror del nazismo, es decir, el horror de la instalación del crimen en la vida cotidiana de una nación, se anunciaba: “Un día vinieron por los negros y no dije nada; otro día vinieron por los judíos y no dije nada; un día llegaron por mí (o por un hijo mío) y no tuve nada que decir”. Hoy, después de tantos crímenes soportados, cuando el cuerpo destrozado de mi hijo y de sus amigos ha hecho movilizarse de nuevo a la ciudadanía y a los medios, debemos hablar con nuestros cuerpos, con nuestro caminar, con nuestro grito de indignación para que los versos de Brecht no se hagan una realidad en nuestro país.

Además opino que hay que devolverle la dignidad a esta nación.

23 de janeiro de 2011

COCiDO EN GRES


Desta vez o cocido invernal fixémolo en Gres, a cabalo entre Boqueixón e Vila de Cruces, ca testemuña inmóvil da Ponte Ledesma que voa sobre o Ulla. Máis abrigados do normal, máis animosos que no verán, pero desesperados por que xa non poden fumar -pobriños- no comedor.