GOMORRA

Fun picado pola curiosidade dun neno que vai a descubrir algo, sen saber qué.
Sesión vespertina, sen demasiada xente na sá, e, xaora, luns da Inmaculada Concepción.
Sabedor de que ía olla-lo filme preferín non ler ningunha crítica a non ser as soltas polos xornais de que estaba a ser premiada de cotío por toda Europa.
A sucesión de imaxes de Gomorra, non te deixa neutral, ou aceitas a proposta ou te revolves continuamente contra do que estás a ver, xa que son as historias por secuencias temporais de seres que prendidos por fíos, discorren ata a súa morte física.
A cámara acompaña o protagonista no seu deambular, con guión preestablecido por alguén estraño, que está por riba e que crea un equilibrio de poder irrespirable.
Describe a película a vida, que se presume real dun reducto napolitano, dun pequeno enredo de pequenas vidas paralelas que só buscan vivir, xa que pouco máis se pode pedir nun clima de opresión e control onde o que trata de sobresaír terá que librar unha batalla que as máis das veces acabará coa súa propia vida.
O destino está marcado nas personaxes, todo está controlado dende diferentes fíos de poder que controlan a sociedade, que non deixan opinar, decidir con liberdade, ou comigo ou contra min, e si estás contra min, sabes que te teño que matar e tes que asumilo, e unha orde. Se aceptas a morte, serás un máis, e se estás con eles, poñerás un contador de horas, de sucesos, de deberes, de compromisos que debes asumir como un elemento máis dun proceso, !que proceso¡, dun destino fatal que non dominas, que non ignoras pero que non deseñas ti nin por asomo.
O rapaz que observa os maiores como contan euros, como cortan a droga, como falan lixeiramente de enfrontarse o rival e matar, que quere formar parte do grupo, ser un máis, que se somete a proba de ser disparado e acaricia o mouratón do seu peito que deixa o proxectil contra o chaleque antibalas, a decisión que toma de entregar a unha veciña que tenta encubrir pero que inútil, votáronse os dados a rular, e saíu dobre seis, mala sorte, todas as caras son de seis.
O xoven recadador agora vello pagador da pequena barriada que vai cumprindo ca súa misión de controlar economicamente as familias para que dependan da paga do clan, que cheira a morte sen valor, e que calcula en euros o prezo da morte e trama a traizón a cambio da propia vida.
A parella de mozos que tentan ir o seu aire, que fan da ignorancia virtude e da valentía sen razón, que se enfrontan o destino chamado mao negra, clan, mafia, camorra, que delinquen por probar, por subir no escalafón, na sagrada orde do paria, e que son condeados a morte nunha partida de cartas por alterar a paisaxe.
O modisto que asume a súa mediocridade, que se sinte desprezado e explotado por un empresario que acude as subhastas a baixa, que é tentado polos clans chineses, véndese por un puñado de euros, é metrallado, asume a súa traizón e abandona.
O político profesional que se axuda da necesidade dos máis para mover a máquina de facer cartos e repartilos, de presentar proxectos e cumprilos, eivando normativas máis éticas que cívicas, que espolvorea asta e mangonea fame e traballo.
A contradición do humilde adxunto de político que sinte a náusea pola súa sociedade envilecida e empobrecida, metida nun cenagal sin saída.
Porca miseria, diría o outro.