30 de setembro de 2008

SANTA EULALiA DE BÓVEDA


Onte, luns, asistín a unha conferencia interesante que se celebrou, como non, na galería Sargadelos.
Dicía que prometía a charla, xa que se trataba de presentar diante do público un traballo colectivo encol do monumento de Santa Eulalia de Bóveda, ó que representou, ó que representa e ó que aínda ten que representar no arte galego.
Despois da presentación de Felipe Arias, que era, xaora, como Director Xeral de Patrimonio, quen patrocinou a publicación, expuxeron os catro autores cada aportación a obra.
Moi polo miúdo, sinalo que Enrique Montenegro, mencionou as aportacións bio-bibliográficas existentes e clasificou os diferentes traballos e métodos das intervencións en Bóveda, Rebeca Blanco, aclarou sobor da súa especialización arquitectónica do monumento, Rosa Benavides, unha verdadeira especialista de Santa Eulalia, fixoó das pinturas e dos elementos decorativos do conxunto, que cualifica como realizadas con técnicas do arte romano, aínda que foran executadas posteriormente e por último Cesar Portela, disertou sobre das diferentes intervencións de conservación do entorno na aldea de Bóveda, que na súa opinión non só e importante o monumento senón as características propias do entorno rural e cívico, segundo entendín eu.
Rematou cun cativo coloquio, xa que o tema era realmente técnico non sen antes advertir Felipe Arias, que Nicandro Ares, un dos asistentes o acto, a quen se lle debe moito do valor que ten Bóveda como ben de cultura material galego.

2 comentários:

Anónimo disse...

A primeira vez que visitei Santa Eulalia de Bóveda, haberá máis de trinta anos, fiquei alucinado. Debería vela hoxe de novo.

Un saúdo.

Xaime disse...

Efectivamente Api, é un conxunto espectacular a pesares de que se fixeron moitas barbaridades, e que co argumento da autoridade académica que como saberá cambia cada ano, cada un fixo o que lle veu en gana.
Hoxe, parouse e xa pinta millor por que hai un conservador permanente que para calquera cata precísase a súa firma, que non lla da a calquera precisamente.
Teríamola que ir ver todos de novo, e ainda cando un entra sinte ese halo de misterio que a rodea - Prisciliano quizábes-.