Hoxe, domingo, véspera da semana de San Froilán, amenceu un día luminoso, e no xardín hai algo que nos chama a atención.
Sempre están calados, non varían cos anos, perden poucas follas e as ramallas podres que lles van caendo son escasas. As súas polas sérvenlles as pegas, as pombas e as bandadas de chirlomirlos do Parque.
Non dan nin quitan sombra, e son a nosa parella de baile verde.
Benvidos froitos roxos do outono, acibos calados e senlleiros, grandes e misteriosas persoaxes centenarias.
1 comentário:
Preciosos...si señor...eu non sabía que podían dar árbores tan grandes, afeitos coma estamos a velos totalmente domesticados en parques e xardíns. Bico jordo, Xaime, és un tesouro.
Enviar um comentário