MiSTiCA E COMPROMiSO

Poderíamos sinalar que a poesía de Díaz Castro xira arredor da inspiración mística e o compromiso social do poeta coa súa terra, pero teño que matizar que non é exactamente así. Díaz Castro non é un poeta místico, no que a súa poesía teña como principio e fin a búsqueda de Deus, e que todo xira arredor da obra humana como creación divina, non, Díaz Castro sitúase diante da poesía como un ser profundamente relixioso, e non impide que afloren os seus principios morais e vitais e tenta a búsqueda da estética clásica da que el era un grande coñecedor. Tampouco era un poeta comprometido, tal e como nos anos 70 diferenciabamos os poetas militantes e revolucionarios, senón un escritor apegado a Galicia máis profunda, cunha linguaxe sinxela e enxebre, doada de escribir, segundo o poeta e de ler: A súa grande amizade con Iglesia Alvariño, as charlas con Pimentel, Fole e Nononeyra en Lugo, e sobor de todo o padroádego de Carballo Calero -que o incluíu en leitura obrigatoria nos estudos universitarios- introduciron a Díaz Castro nos círculos intelectuais arredor de Piñeiro, os que quedou limitado a súa obra poética, gran descoñecida para o grande público, pero que sinceiramente creo estamos diante dun dos grandes poetas de posguerra, e o discurso do seu poema Penélope, incluído en Nimbos, está de plena actualidade