OURENSE, 29-11-08

Levo ido a Ourense en varias ocasións pero esta era especial, estaba sinalado no calendario sentimental dende había semanas, a cita fixoa Galicia para con un dos galegos máis ilustres.
Estaba claro que a convocatoria a que acudimos o sábado pasado, era darmos unha homenaxe a Marcos Valcárcel, todos xuntos, non sei se se pode dicir a Galicia da Cultura pero Ourense foi testemuña dun acto emblemático, onde non había bandeiras nin ringleiras, nin VIP´s.
A publicación da Historia de Ourense, foi o motivo que unhos amigos atoparon para que se lle recoñeza a Marcos Valcárcel como unha personalidade fundamental no escenario cultural galego, mesmo polos seus artigos de prensa exemplares, como pola súa xa longa obra na que Galicia sempre ocupa un lugar predominante, e que ten sobradamente xustificado.
Tamén acudimos convocados pola forza con que nos xunta a tódolos habituais das UVAS DA SOLAINA, e comprendimos que unha homenaxe a Marcos, podía ser un bon motivo para estar xuntos, e en vez estar a facer ese sábado comentarios no blog mellor cear xuntos, cara a cara.
Teño que recoñecer que sinto unha especial predilección e querencia por algúns membros do racimo, da humanidade de Julio Medela, o noso Joyce, da súa alegría pegadiza, o torrente de sabiduría que amosa xa compensaría unha cea en Ourense.

Qué dicir de Xohan da Cova, o noso científico particular, capaz de articular un principio físico da forma de dobrar unhas servilletas ou transportarnos ca música as planicies de Senegal en wolof . Ese home que estivo en tódolos sitios de tódalas idades, que é universal e ácrata, que é a filosofía do envés, que o votaron da súa aldea de cativo por saber de máis, é un xenio, o noso xenio
O brillante Jimy de Rairo que se esconde detrás de unhas gafas que dan vida a unhos ollos rápidos e inquisidores. Cala moito, e fala pouco, gran capacidade de repouso e para min un descubrimento.
O noso galán é Arume, o gran Arume dos Piñeiros, tipo en extinción, que mira dende as súas gafas de día e de noite, que che pregunta e sabe a resposta, que está contigo e con todos, que cala, observa, matiza, contrapón, ironiza e ri. A risa de Arume é do mellor do blog, xunto cas gargalladas de Medela. Ese sorriso cómplice, de estar de volta de todo, de ser viaxado, en fin, é Arume.
Despois da clase de tropa, topamos cos cerebros, as mentes privilexiadas cos silencios que matan e acenos inquisidores.
Saavedra, é todo pensamento de traxe, a elegancia da sabiduría, manda e templa o mesmo tempo, sen mirar, óllate, e se te mira, temblas, fallas, dúbidas, que che dirá, el acerta, ti arrodeas. Ten anos e memoria de vello sabio, arrecende calor e amizade e como Arume, tamén sabe sorrir.
Apicultor, Deus meu, cando un fala de Apicultor, pensas que hai que pórse de pé, en fila, en perfecto estado de revista, este si que te mira, te interroga, faiche un terceiro grao en décimas de segundo, mátate e dáche a man, para que tomes outra, para que te sigas devalando os sesos na historia, na xeopolítica, na realidade, e xa ten a resposta, claro, xusto a contraria da que ti pensas.
É odioso.
Cando che vota a man por riba, un suor frío escomenza pola caluga, e non continua, para adonde coño irá ese suor, non ten sitio, quédase repousando na súa cara, na seu sorriso, este non ri, este tómate de coña, abrúmate, mátate e resucítate. Un gran tipo e millor persoa.
Etxe, ë outra cousa, é un corpo cheo de xenio, acenos e retranca, parece que ten trinta brazos e vinte pernas, que fala cos ollos e mira co xesto. A cultura e Ourense, non teñen segredos para o gran Etxe. Como Saavedra, nótaselle que a cultura sáelle polos poros e que como bon profesor transmite pedagoxía.
A besta, o Lobo neghro, non vos é tal cousa, é a naturalidade e a sensualidade feito persoa. Doce, conversador, agarda, inquírete e ca man faiche señas de que si, que efectivamente o mundo segue e hai que buscar a orixe das cousas, do mundo, da historia, de ti, de min, de él, de todos.
Noutro lugar falarei do patrón.

Esta marabilla de colage é de Medela.