Hoxe estiveron tocando a morto as campás da Catedral.
Morreu o derradeiro Bispo de Lugo, Fray José, que neste momento era Administrador Apostólico do bispado da cidade, por unha emfermidade que o tiña apartado do cargo.
A primeira vez que estiven co bispo foi aló polos anos 90 na presentación dun número da revista LUCENSIA, que se iniciou baixo o seu mandato e que só por iso debería ser lembrado xa que a publicación e de leitura obrigada para todos aqueles que teñan inquedanzas históricas, epigráficas, toponímicas e xeográficas da nosa provincia.
Outra, tamén fai anos, con ocasión dunha recepción na Subdelegación do Goberno, na que se amosaba como unha persoa accesible e sinxela, e que só falar con él, xa notabas unha sabiduría e unha intelixencia fora do normal no que sempre pensamos dun frade.
Contan que fixo moito polos cregos de Lugo e axudou canto puido as parroquias máis necesitadas, adicou grandes medios a conservación da cultura, normalizando a língoa no rito relixioso, a procura e mantenemento do museo diocesano, aínda que non sei se está no seu debe ou no haber o de que aprobou a venda do seminario Menor, e a horta do Maior na que hoxe hai dúas horripilantes torres, e que o arquivo do Bispado, aínda hai que ser amigo para acceder a él.
Vaia con Deus, pois, Fray José, o que lle rindo esta pequena homenaxe, aínda que estea apartado un pouco do seu rebaño.
Morreu o derradeiro Bispo de Lugo, Fray José, que neste momento era Administrador Apostólico do bispado da cidade, por unha emfermidade que o tiña apartado do cargo.
A primeira vez que estiven co bispo foi aló polos anos 90 na presentación dun número da revista LUCENSIA, que se iniciou baixo o seu mandato e que só por iso debería ser lembrado xa que a publicación e de leitura obrigada para todos aqueles que teñan inquedanzas históricas, epigráficas, toponímicas e xeográficas da nosa provincia.
Outra, tamén fai anos, con ocasión dunha recepción na Subdelegación do Goberno, na que se amosaba como unha persoa accesible e sinxela, e que só falar con él, xa notabas unha sabiduría e unha intelixencia fora do normal no que sempre pensamos dun frade.
Contan que fixo moito polos cregos de Lugo e axudou canto puido as parroquias máis necesitadas, adicou grandes medios a conservación da cultura, normalizando a língoa no rito relixioso, a procura e mantenemento do museo diocesano, aínda que non sei se está no seu debe ou no haber o de que aprobou a venda do seminario Menor, e a horta do Maior na que hoxe hai dúas horripilantes torres, e que o arquivo do Bispado, aínda hai que ser amigo para acceder a él.
Vaia con Deus, pois, Fray José, o que lle rindo esta pequena homenaxe, aínda que estea apartado un pouco do seu rebaño.
1 comentário:
O de ser amigo do bispo para acceder ao arquivo é un triste costume desta nosa trasnoitada institución eclesiástica.
Enviar um comentário