29 de dezembro de 2009

AVATAR




A cita de Nadal para unha sesión de cine sempre foi un antoxo familiar. Neste caso unha peli en 3D, que xa vira anunciada no metro de Paris fai meses. Admito que so escoitara falar de Avatar nun comentario radiofónico, medio durmido, e do filme iñorábao completamente todo, polo que senteime na cadeira diante da pantalla como se fose un cativo, ávido de emocións e cos ollos moi, moi abertos.
Non lembraba a sensación do 3D e o son estereofónico, e xa na primeira imaxe, onde uns técnicos ingrávidos abren e pechan os compartimentos dunha morgue chea de luz enchen de emoción o meu maxín e de sorpresa a miña face. Estaba embobado.
A acción discorre co fío dunha substitución dun reputado analista falecido por seu irmán, marine USA parapléxico, que para non ser apartado e esquecido polo sistema, bríndase a seguir na súa misión que consiste en trabar amizade cos pobladores do planeta Pandora e acadar un acordo para que deixen explotar o subsolo, rico en minerais de grande valor económico.
A misión "humanitaria", crea un ser de corpo artificial de aspecto similar os indíxenas, co cerebro dun humano que debe estar necesariamente en repouso e conectado a unha computadora que interrelaciona os dous seres, o humano e o seu Avatar, que vive a continuación a súa propia experiencia.
Entrecrúzase na misión científica,, unha encomenda militar de investigación e espionaxe, unha historia de amor e unha transformación personal, que se intue polo entreamento que ten que facer o intruso para poderse considerar un máis da tribo.
Todo sofre un cambio cando o marine, opta e razoa como un indíxena e se opón as ordes dos superiores militares e dos interesados na explotación mineira que deciden atacar e desfacer o poblado da tribo Na ´vi que dun modo completamente previsible e ca axuda de non se sabe moi ben que -A nai natureza ?- logran derrotar o exercito invasor.
Espectaculares efectos especiais, espazos abertos con horizontes inmensos e o mesmo tempo vistas sobre naturalezas vexetais moi ben conseguidas. Sen dúbida, haberá secuela.

1 comentário:

R.R. disse...

Vou ter que ir vela.

Esa imaxe súa do perfil... ¡ai, que recordos me trae ese lugar! Os Pedrolos, chamámoslle por esta casa.