Coñecin a Xosé Lorenzo Macías en Pedras Negras fai unhos vinte anos. O seu estudio era o meu refuxio despois de aturar os fillos e algunha que outra noite de farra. Daquela Macías ainda non chegara o expresionismo costumista no que ultimamente se instalou, daquela era a figura chea de cores, moi vivos a que arrecía dos seus cadros.
Dende sempre o considerei máis amigo que artista polo que accedía a que o criticara, pero sempre me ensinaba os seus créditos. Nova Iorke, Paris, Londres, Compostela, Madrid, Barna, todo vendido. Agora que se marchou poderei apreciala súa obra, a meniña velasqueña ca que me obsequiou un día de Santiado do século pasado e pensar que non me deu tempo a dicirlle que non lle perdoaba que me gañara o tenis. Vaia por Macías logo, ata sempre, amigo.
Aquí o coñeceredes http://www.maciasarte.com/
Sem comentários:
Enviar um comentário