O PÉ DO PICO SACRO

Esta fin de semán andivemos polo val do Ulla, os pés do Pico Sacro.
Despois dunha cea longa e pracenteira cos amigos de Lestedo, adormecemos na Casa de Casal, que está en Cachosenande, moi pertiño da casa do convite.
A mañán amenceu cun sol primaveral, bastante normal no val que nos atopamos, xa que din existe un microclima especial, de aí que haxa os mellores camelios do mundo neste comarca, e que houbera laranxas e outros frutais tamén xa bastante cargadiños.
Andivemos polos arredores da casa rural e fixemos a subida obrigada ó Pico Sacro. Na cima o tempo xa che era outro cantar. Cunha vista espectacular sobre o val, adiviñábanse as serras do Caurel e os Ancares polo sitio onde os nuboeiros deixaban ver.
Divisábase o trazado do AVE, as pontes sobre o Ulla e a mina do Serrabal que tamén visitamos para levar unha pedriña do mineral en lembranza. Acudimos a taberna do Portugués para proba-lo país e as súas famosas tapas e decidimos ir a comer a Pontevea que xa pertence o Concello veciño de Teo, de onde se olla a Ponte de Gundián. Dimos conta dunhos codillos guisados dos que só quedaron os ósos, cunhos revoltos con allos e gambas de entrantes exuberantes que aderezamos con un mencía tinto, fresquiño e recuperador do Rioxa nocturno.

FRAY JOSÉ

Hoxe estiveron tocando a morto as campás da Catedral.
Morreu o derradeiro Bispo de Lugo, Fray José, que neste momento era Administrador Apostólico do bispado da cidade, por unha emfermidade que o tiña apartado do cargo.
A primeira vez que estiven co bispo foi aló polos anos 90 na presentación dun número da revista LUCENSIA, que se iniciou baixo o seu mandato e que só por iso debería ser lembrado xa que a publicación e de leitura obrigada para todos aqueles que teñan inquedanzas históricas, epigráficas, toponímicas e xeográficas da nosa provincia.
Outra, tamén fai anos, con ocasión dunha recepción na Subdelegación do Goberno, na que se amosaba como unha persoa accesible e sinxela, e que só falar con él, xa notabas unha sabiduría e unha intelixencia fora do normal no que sempre pensamos dun frade.
Contan que fixo moito polos cregos de Lugo e axudou canto puido as parroquias máis necesitadas, adicou grandes medios a conservación da cultura, normalizando a língoa no rito relixioso, a procura e mantenemento do museo diocesano, aínda que non sei se está no seu debe ou no haber o de que aprobou a venda do seminario Menor, e a horta do Maior na que hoxe hai dúas horripilantes torres, e que o arquivo do Bispado, aínda hai que ser amigo para acceder a él.
Vaia con Deus, pois, Fray José, o que lle rindo esta pequena homenaxe, aínda que estea apartado un pouco do seu rebaño.

CONVERSAS CON DARIO XOHAN CABANA

Hoxe pola tarde, José Luís Calvo Vidal e Iago Rodríguez Yañez presentaron o libro “Conversas con Darío Xohan Cabana”, que publica Xerais, de obrigada lectura neste Nadal.
Coñecendo a José Luís Calvo, como o coñezo, non así a Iago, e sabendo a pasión que teñen por Darío afirmo que neste momento son os dous técnicos que mellor poderían afrontar achegarse a vida e obra do escritor de Roás.
Sostivo nun momento da presentación o propio Darío que os autores teñen un evidente síndrome de Estocolmo, xa que parécelle que os ten secuestrados, xa que asómbralle a cantidade de dados e achegas que lle fixeron lembrar sobor da propia e xa abondosa vida e obra.
O libro é un resumo de vivencias, de opinións, de experiencias e finalmente de respostas as interrogantes creada pola inxente obra, ben en poesía, novela ou traduccións os clásicos italianos, provenzais, o calesqueira orden na que Daría se move como un peixe na auga, ben pola súa sabiduría, ben pola súa habitual destreza de modelar a lingua de Rosalía.
Falaron da aldea, da familia, do traballo, de Ferrín, de Álvarez Blázquez, de Vigo e de Roás.
Aproveitaron para presentar outro do mesmo corte que lles edita a Fundación Manuel María da Terra Chá, que completa o de Xerais.

CAS COUSAS DE COMER NON SE DEBERA XOGAR

Ven todo esto por unha nova dos xornais na que din que un bróker de Wall Street pagou 100 dólares por un barril de petróleo de Texas, para fardar no seu día diante dos seus netos e dicirlles que fora o primeiro que pagara polo crudo esa cifra.
A nova ten de atractivo que efectivamente ese cantamañanas superou un listón psicolóxico do que dependen moitas economías mundiais, sobor de todo as dos estados como o noso que temos unha dependencia cuasi exclusiva dese tipo de enerxía.
Pero non debe sorprender xa que multitude de sucesos da historia son caprichos, apostas, tolerías e vinganzas, polo que a voluntariedade poucas veces nos actos do humán son a causa eficiente.
Colón e América, foi un capricho de Sabela de Castela, a volta o mundo unha aposta, a invasión de Rusia que acabou con Napoleón e con Hitler cousa de tolos e case tódalas guerras que arrasaron Europa dende sempre son vinganzas ou migallas de antigos conflictos.

AMERICAN GANSTER

Xornada festiva e sesión de cine. A elección prantexábase entre O ESPIA, e AMERICAN GANSTER.
Polo temor a non ter entradas no cine da área comercial, acudimos media hora antes e optamos pola película da historia de policías e ladróns, como moitas outras tantas veces, pola pinta.
Escomeza por dicir que está baseada nunha historia real, e o guión e o desenrolo da trama obedece claro é, a un Nova Iorque dos anos 60, en pleno debate da guerra do Vietnam, que o noso aprendiz de gánster utiliza para face-la guerra os outros grupos mafiosos que operaban en Harlem.
É en suma unha boa película con escenarios naturais da cidade, na que hai dúas historias paralelas, o negro ambicioso que quere ter un lugar no poder dos clans mafiosos da cidade e un policía incorruptíbel que se enfrontan ata que un acaba cos seus osos na cadea despois da arrastrar a toda unha morea de corruptos e delincuentes que operaban coas drogas e os policías que daban amparo a tales operacións.
Especialmente brillante os ambientes das guarnicións americanas no Vietnam e sobresaíntes os papeis dos actores Denzel Washington e Rusell Crowe, que solucionan con certa credibilidade, non así algunhas reiteracións exhibicionistas de violencia e consecuencias da droga certamente prescindibles, que son do gusto de Riddley Scott e que manexa as atmósferas nocturnas e sórdidas como ninguén.

Oscar habemus señores.