9 de março de 2012

CARLOS CASARES


Lembro como se fose hoxe, cando un amigo de Ourense me chamou para dicirme que morrera Carlos Casares. Antes de coñecelo persoalmente xa tiña lido ILUSTRISIMA e OS ESCUROS SONOS DE CLÍO, que me levaron a lelo diariamente na LVG cos seus inconfundibles A MARXE e eu diría xa imprescindibles para entender a actualidade da vida cultural galega de fin de século pasado. Seguilo a diario era como vivir con el, o seu gato, os seus compañeiros extranxeiros, as súas vivencias e ese profundo amor pola terra, que alomenos a mín deixoume pegada evidente.
Non podo esquecer unha teima que tiña que era que se comunicaba cos colegas europeus por medio dun trebello para o que se precisaban ordenadores pentium e conexión teléfonica que eu me desesperaba por que mo explicara. Un día en Lugo, diante de Julián Parga e de Benxamín Casal díxome que eso se chamaba INTERNET. Ah, dixen eu.

Sem comentários: