Hai unha cita que é dificil saltarse. Non é o mar, nin a calor, son os amigos, estos amigos.
P.D. Hai que algo que non muda da foto do ano pasado: Que Arantxa segue a estar negra
UN PASO ADIANTE I OUTRO ATRAS, GALIZA I A TEA DOS TEUS SONOS NON SE MOVE A ESPRANZA NOS TEUS OLLOS SE ESPERGUIZA. ARAN OS BOIS E CHOVE (Xosé María Díaz Castro, PENELOPE, 1955)